CAULI

Er is een film waarin de hoofdpersoon tegen alles 'ja' zegt, Venus, 'en dan gebeuren er veel mooie dingen'. 'Ja', antwoord ik, 'die ken ik, die film en inderdaad, dat hebben we net weer gedaan, weer ergens 'ja' tegen gezegd. Leuk toch?'

We rijden achter Pierluigi Pinna aan. Hij in zijn zwarte Honda, wij in onze witte Fiat. Op weg naar Antonio, beeldhouwer van beroep. Pierluigi werkt met hem samen, hij fotografeert de sculpturen van Antonio. Antonio Cauli heet hij voluit en hij maakt alleen beelden naar de klassieke oudheid, vertelt hij even later, als hij ons door zijn huis in het stadje Sant Antioco (Sardinie) leidt. Alles in zijn huis is mooi oud. Esthetisch helemaal in balans. We lopen over een antieke, betegelde vloer, zo schitterend dat het me de adem beneemt. Authentiek jaren '50/'60 meubilair waar we in Nederland onze vingers bij aflikken, zo prachtig en in zo'n perfecte staat. Het oogt artistiek en geordend tegelijk. Alles heeft zijn plek hier. In de hal staan de beelden, alleen bustes, in nissen tentoongesteld. Erboven hangen houten beelden, gesneden uit takken en stronken.

In de voorkamer echter begint de rondleiding. Daar bevindt zich kleiner werk en staat het blauw geverfde bureau van Antonio waarop een paar fotoboeken liggen.

Gedreven en trots toont Pierluigi de sculpturen van zijn vriend Antonio die er bescheiden lachend bij staat en aanvullend vertelt. Pierluigi streelt de beelden, draait ze om en om, laat ons het gewicht voelen en toont ons de details: het gevlochten haar, de slangen die naar het voorhoofd lopen. 'En kijk, dit, een masker.' Hij toont ons het houten handsnijwerk. 'Ja, uit de natuur ontstaan', voegt Antonio toe. 'De vormen waren er al.' Ik moet het voor mijn gezicht houden, kijk door de ooggaten naar de mannen en word gefotografeerd.

Antonio maakt beelden naar personages uit mythologische verhalen uit de klassiek oudheid, het zijn inspiratiebronnen. De beelden ontstaan in zijn hoofd, hij maakt ze intuitief. 'Het ontstaat hier', en hij drukt zijn wijsvingers tegen zijn slapen. 'Daar begint het. Het zijn beelden ontsproten aan mijn fantasie.' De houten beelden staan in een paar werkkamers. 'Deze is gemaakt van olijfhout,' vertelt hij bij een beeld vol hoofden en slangen. De stenen beelden beitelt hij uit allerlei soorten steen die hij op Sant Antioco en Sant Pietro vindt, onder andere bij de zee. Later polijst hij ze gladder dan glad.

Het snijden en beitelen en polijsten doet hij buiten, achter, in zijn tuin, die al net zo Zen oogt als zijn huis. Hij toont ons zijn werkplek onder een oude citroen-boom. Op de tafel staat het begin van een nieuw werk: een grijs ovaal-rond gevormd stuk steen waar hij het gezicht al uit heeft gebeiteld. Met zijn handen geeft hij aan waar de twee slangen moeten komen, ze omringen het voorhoofd. 'Als Medusa', zegt hij. Niet de eerste 'Medusa', valt mij op. Hij heeft er meer gemaakt, ik zag ze binnen ook al in zijn huis. Het is echt een thema in zijn werk.

Twee mannen uit de buurt voegen zich bij ons gezelschap, we zijn met zijn zessen nu. De buurmannen praten gezellig mee. Pierluigi toont ons twee fotoboeken die hij maakte voor exposities van Antonio. 'Ben je beroemd, Antonio', vragen we. 'Oh nee, niet beroemd', antwoordt hij en ik merk hoe ongemakkelijk hij zich onder de vraag voelt. Terwijl ik naar zijn antwoord luister, zie ik het archeologisch museum voor me. Het museum waar we nog geen twee uur eerder waren, mijn man en ik, en daar bewonderden we – toeval of niet – ondermeer de beelden van Antonio. Daarna aten we in een restaurant in het stadje Sant Antioco, waar we Pierluigi ontmoetten die ons uitnodigde, na een enthousiast gesprek tussen hem en mijn man over fotografie, voor een bezoek aan zijn vriend Antonio Cauli.

Terwijl we de fotoboeken doornemen in de voorkamer, valt mijn oog op een portret-foto aan de wand boven het bureau. Don Bosco blijkt het te zijn, niet Antonio's vader of oom, maar Don Bosco. Een grote naam in de wereld van de priester-opleidingen, ook in Nederland. Naar ik vermoed, iets uit het leven van Antonio voordat hij dertig jaar geleden (autodidact) beeldhouwer werd.

Na het afscheid, in de auto terug naar ons huisje in de bergen van Sant Antioco, mijmeren we nog wat na over de mooie ontmoeting met deze twee kunstenaars: Pierluigi Pinna, fotograaf en Antonio Cauli, beeldhouwer. Het is waar, als je gewoonweg overal 'ja' op zegt, gebeuren er mooie dingen in een mensenleven. Zoals een ontmoeting als dit.