Als een alien kruipt de pijn door mijn bovenbeen. Hij verstevigt zijn greep alleen nog maar meer, juist als ik hoop dat het minder wordt door wat te bewegen.
Het is kwart voor drie. Inmiddels weet ik wat me te doen staat. Mijn bed uit!
Beneden ijsbeer ik urenlang door de huiskamer. Zitten is niet te harden, liggen ook niet heb ik de afgelopen nachten geleerd. Alleen bewegen - lopen, lopen, lopen - verlicht iets, het leidt af. En... uiteindelijk neemt de vermoeidheid het over, weet ik inmiddels. Dan gaat alles suizen en ruisen in mijn lijf.
Half vijf is het nu. Ik doe de tuindeuren open, ga voor de deuropening zitten op de crapaud. Zere been steunt op de zitting van de andere stoel. Staar naar buiten. Hoor de regen sissen op de tegels in de tuin. Druppels vallen van het blad van de rozenstruik naast de deur. Drup, drup, drup.... Sluit mijn ogen. Nog geen slaap maar wel moe. Doodmoe. Ik zoek afleiding op mijn phone: Instagram - like honderd foto's - , Facebook - like tientallen berichtjes - , Gmail - geen nieuwe berichten behalve reclameshit. Zelfs twitter zoek ik weer even op. Het is vijf uur inmiddels. Schemering. Blauw licht buiten. Stilte in huis.
Boven slapen mijn man, mijn zoon en onze gast uit China. Ik wil ze beslist niet wakker maken. Sta op en sluip naar de badkamer boven. Laat het bad vollopen en ga er in liggen. Probeer te drijven in het warme water. Dat werkt, de pijn vermindert. 'Dit had ik eerder moeten doen', bedenk ik me. Het giert nu in mijn oren van vermoeidheid. Maar slapen lukt toch niet want het aanvlieg-uurtje Schiphol is begonnen. Ze mogen weer. Vliegtuig na vliegtuig dendert over mijn huis. 'Vreemd dat ik gewoonlijk door dit lawaai heen slaap', denk ik en droog me af. Laat het bad leeglopen. Sluip naar mijn slaapkamer. Glas water mee. Neem een slaappil en een dikke Ibuprofen en ga weer in bed liggen. Eindelijk zak ik weg. Ben blij, ik heb niemand wakker gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten