vrijdag 28 september 2018

MAAR TOCH

Weet je wat me zo moeilijk lijkt aan dood gaan?
Nou?
Afscheid nemen.
Je bedoelt, van al die mensen waar je zo van houdt?
Ja, dat en...
En van alle mooie dingen om je heen?
Ja, ook...
Zoals de aarde, de zon, de maan, het prachtige licht, de wolken, de wind, de zee, kabbelend water, stilte en geluid, muziek ...
Inderdaad, dat maar ook...
Lieve kindertjes die spelen en lachen, oude lieve wijze mensen, schatten van honden, eigenwijze stoute katjes ...
Oh ja, dat zeker, ja...
Sterren, vallende sterren en... een vogeltje dat zingt.... oh ja, eten, lekker eten, vers fruit, een visje, warm brood, een taartje maar ook drinken, Chinese thee, pittige koffie of een glas rode wijn... kaasje erbij...
Ja, dat lijkt me ook moeilijk om te missen ja, maar weet je wat of nee, wie ik het meest zou missen?
Mij?
Ja, jou, van jou zou ik vol aandacht afscheid nemen, wat zal me dat verdrietig maken, dat jij alleen verder leeft, dat ik niet meer zie hoe het met je gaat. Dat ik er niet meer voor je ben.
Wat lief, dankjewel.
Maar wat me zo ontzettend moeilijk lijkt is afscheid van mezelf nemen.
Tja...
Dat je zegt, zo, Venus, dat was het dan. Ik heb het leuk met mezelf gehad, ik was een leuk, lief mens en ik heb plezier gehad, genoten en ik was er voor mijn familie, voor mijn kinderen en vrienden en vriendinnen.
Ach...
Dat het over is met mezelf, dat lijkt me zo moeilijk. Want je bent toch helemaal alleen met jezelf als je gaat. Je moet jezelf losmaken. Van jezelf. Poef, dag geest, dag spirit. Het was mooi met mezelf. En dan gaat het licht uit. Dat lijkt me zo raar. Dat dat moment komt, dat je afscheid van jezelf neemt.
Gelukkig duurt dat nog wel even, Venus, toch?
Ja, dat klopt, maar toch...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten