SOULDIVA

Ze stapt het toneel op en neemt plaats in de spotlights. Zingt haar eerste nummer. Een 'Aretha Franklin'. Het publiek reageert opgetogen en joelt.
Bij het tweede nummer ga ik aan de kant staan. Kijk naar haar, naar haar gouden gympies. Naar haar grote gouden jas. Haar dikke bril zakt een beetje naar beneden. Ze spreekt het publiek aan. En vergist zich, ze denkt dat ze voor ambtenaren staat. Dat zijn we niet. Niemand corrigeert haar.
Ze zet lied nummer drie in. En vier. Vijf. Het publiek blijft onverminderd enthousiast. Ik sta en kijk en drink mijn wijn. Haar bereik is weergaloos, merk ik op. Toch wil ik niet dansen, ik wil naar haar kijken. Zoals ze daar staat. Alleen. In dat licht.
Vlak voor het eind van het vijfde nummer seint ze geroutineerd naar de twee DJ's die direct naar hun draaitafels lopen. Zodra het nummer afloopt beginnen zij met draaien. De soulzangeres is al verdwenen. Ik baal. Voor haar kwam ik naar dit feest! Vijf liedjes! Is dit alles?!
Ik vertrek en loop over een donker terrein naar het station. Als ik er nog maar net sta, komt ook zij aangelopen. De souldiva. Zwarte plastic regenjas aan. Aan haar voeten stevige stappers. Ze draagt een grote,  volgepropte sporttas aan haar arm. Ze loopt te appen.
De trein naar Rotterdam komt er aan, stopt en neemt haar mee.