MEVROUW

Als in een reflex trap ik op mijn rem en zet de motor uit. Gooi de deur open. Trillend van schrik loop ik om de auto heen, naar de jongen die op het fietspad ligt. 'Oh mijn God. Jongen! Jongen! Hoe is het met je!! Oh, wat erg, dit! Hoe gaat het met je?!'
De jongen krabbelt overeind. 'Is er niks met je? Ben je niet gewond? Alles in orde?' 'Mevrouw', zegt hij met die harde straattaal-R. 'Mevrouw, niks aan de hand.' 'Echt niet? Sorry! Sorry. Ik zag je helemaal niet aankomen! Ineens was je er. En hoe is het met je fiets?' De jongen kijkt samen met mij naar de opoe-fiets die nog op de grond ligt. Zo te zien niks aan de hand. 'Geeft niks, mevrouw', zegt hij weer. 'Maar... moet ik echt niks voor je doen?'  De jongen onderwijl pakt zijn fiets op en zonder op of omkijken rijdt hij snel weg. 'He,' roep ik hem na. 'Dankjewel!'
Want ja, ik ben dankbaar. Dat er niks met hem aan de hand is en dat hij niet woedend op mij werd. Want ik leg de schuld bij mezelf. Moe na een heel lange werkdag, suf in mijn hoofd door de honger, stapte ik bij thuiskomst meteen in mijn auto. Even snel eten halen, even snel naar de Appie.
Ik moet last van mijn state of mind gehad hebben, dat ik die jongen helemaal niet had zien aankomen. Ik, die altijd zo truttig en voorzichtig rijd. Zeker in het donker!
Als ik terug loop naar mijn auto die daar eenzaam, schuin geparkeerd op het fietspad staat, zie ik dat mijn voorste kentekenplaat los hangt. Nog op 1 klein haakje hangt hij daar. Helemaal verkreukeld. Ik trek 'm er in een ruk van af en gooi hem achter in de auto. Terwijl ik nog na-bibberend verder rijd naar de parkeerplaats, dringt ineens tot mij door dat de jongen niet bepaald uit medemenselijkheid weg spurtte. Hij moet zonder licht gefietst hebben. Daarom had ik hem niet zien aankomen! Hij was bang voor kosten, omdat hij direct zag welke schade mijn auto had opgelopen.
'Hufter', mompel ik, terwijl ik uitstap en mijn boodschappentas pak. 'Hufter. Wat een trut ben ik toch, meteen de schuld bij mezelf leggen. Typisch wijven-gedrag van me.'