ZENUWEN

De lange fijne naald dringt in mijn wang. Ik voel er nagenoeg niks van, maar ben toch bang en friemel met mijn handen, leg ze beschermend op mijn buik. Het helpt maar matig, mijn zonnevlecht gloeit van ongemak en angst. Heijn, de tandarts loopt even weg evenals Dorien, zijn assistente. Spulletjes verzamelen, voor strakjes. Ik hoor ze het uitstallen op het dressoir achter mij.

Dan gaan ze weer zitten, Heijn rechts van me, Dorien links.  'Zooooo, we gaan beginnen.' 'Ah-ha', reageer ik en slik nog snel, want straks kan dat niet meer zomaar. Ik open mijn mond en staar naar het plafond. Mesje 1, mesje 2, snijden maar, tangetje erbij, beetje wroeten. 'Sloooooorp,' doet Dorien met het zuigertje. Ik ruik een vies luchtje; dat moet wel dat ontstoken tandvlees zijn. 'Ruikt naar snot', denk ik terwijl Heijn alweer andere tangetjes in mijn mond steekt. Nog een heel klein beetje snijden en weg is de viezigheid! Nu begint hij met boren. 'Ghieghieieieie....' Heerlijk, ik voel er niks van door de vette verdoving. 

Steeds als Heijn een ander zilverkleurig dingetje pakt, sluit ik mijn mond en slik snel.  Verbaasd ben ik over al die handelingen! Het zijn er nu al zo'n dertig, terwijl we nog maar halverwege zijn. 'Nog maar, nee, Venus, het gaat snel, bijna klaar', denk ik optimistisch en probeer te ontspannen. Sla mijn benen over elkaar en vouw mijn handen samen, iets hoger, op mijn maag nu. Er zit nog steeds heel veel spanning daar. Zenuwen.

Dorien is weg, ik hoor haar belletjes plegen met patiënten van Teressa, de mondhygieniste. Die blijkt ziek, Dorien verzet haar afspraken. En daar komt ze weer, want nu moet de oude vulling eruit, ze moet helpen. Grote tang erbij. Ik sper mijn mond wagenwijd open en hopla, daar gaat die ouwe kiezel. Direct daarna duwt Heijn het gat vol met vers vulsel. Dan iets met een detectortje met een knipperend lichtje tegen mijn kies. Ik spiek op de klok. Nog zo'n 10 minuten. Wat is die man toch efficiënt; het gaat precies lukken in een half uur. 

Vijlen. Beetje metselen, spateltje erbij. 'Zit je vulling goed zo? Te hoog?' 'Ja, ietsje', slis ik. Nog meer vijlen. Na drie keer is het goed. Het half uur is om. De rugleuning zoeft naar zitstand. 

Opgelucht ga ik zitten. Mijn benen bungelend over de rand. Praat nog even na, stel vragen. Heijn laat me de foto's zien die hij zojuist maakte, als onderdeel van de zenuwbehandeling. 'Vanmiddag goed paracetemolletjes slikken hoor, het kan pijn gaan doen. Over twee weken weer terug, dan gaan we weer verder.' 'Okay, bedankt, tot ziens, tot over twee weken.' Mijn Doe-hoeg! klinkt ruim een octaaf hoger dan normaal.