TUSSENSTUKJE

'Okay, ging lekker, maar het is een beetje veel van hetzelfde. We moeten het ergens spannender maken.' 'Ja, klopt, het loopt lekker, gaat maar door. Goeie groove, swingt wel. We moeten misschien iets er tussendoor doen met de dynamiek?' 'Nou, misschien eerder iets doen in de begeleiding. Een tussenstukje dat net even anders is, alleen in Am F, dat herhalen we en dan zingt Venus er overheen.' 'Okay, ja, doen we.'
'Uhm, lijkt mij ook okay', zeg ik, 'op welke plek precies?' 'Nou, bij dat tussenstukje!' 'Dat tussenstukje? Bedoel je het refrein?' 'Ja! Het refrein!' 'Okay, maar het refrein komt een paar keer voor in dit lied. Er zijn heel veel coupletten en op twee plaatsen wordt het refrein gezongen en dan ook nog eens herhaald. Dus bedoel je hier?' En ik houd het blaadje met de tekst omhoog. De mannen kijken amper naar mij, maar praten met elkaar over wat daar precies gespeeld moet worden, tijdens dat tussenstukje. De bassist speelt het even voor en de rest speelt mee. Het moet een paar keer over omdat de gitarist even uit zijn eigen Efteling gehaald moet worden; die had niet direct door dat er iets veranderd wordt. Maar nu is ook hij erbij. Ze spelen samen, klinkt mooi. Aandachtig luister ik maar waar ze dat stukje nu precies in willen passen is me nog steeds een raadsel. Maar dit gebeurt vaker tijdens repetities, dit vage gedoe. Ik ken mijn pappenheimers, als ik niet doorvraag gaan ze gewoon spelen en denken ze dat ik zo wel begrijp waar het moet gebeuren. Ik ga de kracht van de herhaling maar weer eens toepassen. Gewoon maar weer opnieuw vragen waar ze wat precies gaan veranderen.
'Dus hier, na het vierde couplet begint het refrein en dat herhalen we, maar dus vlak voor het refrein doen we dat tussenstukje? En daar zing ik overheen? Iets scatten, okay? '' Huh, neeeeeee! Nee, na het refrein, niet ervoor en niet op die plek, Venus, dat is te vroeg!' 'Goed, helder, verderop in het lied dus', opper ik en kras mijn aantekening na couplet vier maar weer weg. 'Na couplet acht is er weer dat refrein, dus daarvoor?' 'Ja, die plek Venus, maar niet voor het couplet, erna! Het tussenstukje komt erna!' 'Huh, niet voor het couplet? Het refrein bedoel je zeker?' 'Ja, tjee, ja, couplet, refrein. Ja, het refrein bedoel ik natuurlijk. En geef jij het dan aan, Venus? Als we daar zijn, want wij horen dat niet, waar je zit in de tekst he, wanneer het zover is.' 'Mooi', zeg ik terwijl ik alle eerdere aantekeningen doorkras en na het refrein opschrijf: 'geef een teken', 'ja, is goed en dan ga ik daar dus overheen zingen. Toch?' Nee joooh, nee, alleen instrumentaal. Zonder zang.' 'Oh, ahaaaa! Nu begrijp ik het. Goed, begin maar.'
'Mensenlief', denk ik terwijl de mannen het intro inzetten. 'Wat is communiceren in een band toch een wonderbaarlijk iets. Couplet, refrein, tussenstukje. Voor of juist na een van deze drie dingen moet er iets gebeuren en iedereen geeft het een andere naam. En wat er moet gebeuren... met zang, zonder zang. Iedereen denkt van elkaar dat de ander gedachten kan lezen, of zo.... Heeeeeel bijzonder, die communicatie in een band. Een klein wondertje toch elke keer weer, dat we elkaar ineens toch helemaal begrijpen.'
Het intro loopt af en ik zet in: Same old story's back again, she's not a lover, she's just a friend...