Rond half 12 arriveren we. Vijf auto's afgeladen vol. Met versterkers, boxen, koffers vol snoeren en microfoons, standaards, een mengpaneel, monitors, een keyboard, gitaar, basgitaar, drumstel, percussieset en last but not least, een perzisch tapijtje voor de drummer, En oh ja, mijn tassen vol mappen, een extra setje kleding plus schoenen, een reserve panty en een toilettas vol make-up. En mijn flesjes water: een gele dopper en een fles met een rubberen rietje waarmee ik tussendoor kan bubbelen om mijn stembanden te masseren.
De gastheer - en vrouw weten niet wat ze meemaken. 'Jeetje, Venus! Wat een spullen! Wat een werk is het om alles klaar te zetten en aan te sluiten.' 'Ja', zeg ik, 'daar zijn we snel een uurtje mee bezig. Het is echt veel werk. En na het optreden moeten we ook alles weer opruimen. Zijn we zo weer een uur verder. En straks, als alles staat, gaan we eerst soundchecken.'
De gastvrouw gaat maar koffie zetten, voor het publiek dat zodadelijk komt. Vrienden, familie en hopelijk ook nog mensen uit de buurt. We spelen tenslotte voor Gluren bij de Buren en de bedoeling daarvan is, dat buurtgenoten bij elkaar over de vloer komen om te genieten van een optreden van een bandje zoals wij. Of van een zanger of een fagot-trio of nog veel meer mogelijkheden.
'Hey, wat gezellig, daar zijn de eerste gasten al.' Een beetje onwennig stapt een aantal echte buurtgenoten naar binnen, samen met familie en vrienden die hier duidelijk vaker over de vloer komen. In deze royale bungalow in dit kleine dorpje. Terwijl wij inzetten met het nummer The Thrill is gone, zitten er al mensen op de stoeltjes voor ons. Ze zitten stil en aandachtig te luisteren, wat een mooi gezicht is dat. Halverwege het nummer stoppen we. 'Okay, het geluid is prima in orde.' We krijgen meteen een warm applaus. 'Nou, dat klonk nu al goed en dat was nog maar de soundcheck. '
We kijken elkaar aan op dat geïmproviseerde podium in de serre. 'Zullen we meteen maar doorgaan? Het is ook eigenlijk wel tijd.' De gastheer wil nog even een woordje doen voor de microfoon. Hij heet iedereen welkom en kondigt ons aan. 'Dames en heren, Moondance the band!' De drummer tikt af. En we spelen de sterretjes van de hemel. 'Wat gaaf dit' denk ik. 'Zo leuk, dat lieve aandachtige publiek.'
We spelen, verdeeld over de middag 3 sets voor steeds weer een ander publiek. Na elke set lieve mensen die even komen kletsen en heel enthousiast over ons zijn. We worden er verlegen van. Of we daar ook willen komen optreden en op het Kaageiland en op een feestje hier en een party daar. Wie onze PR doet, of ze een kaartje van ons mogen en waar we op internet te vinden zijn. ' Uhm....' Ongeloof over dat we 'maar'. amateurs zijn. 'Ja, echt hoor, we zijn een vriendengroepje dat weliswaar elke vrijdag vlijtig oefent, maar verder geen hoge ambities heeft. Af en toe een gezellig optreden zoals dit, zo is het goed.' Neeeeh, jullie zijn professioneel hoor, echt geen amateurs!' Even word ik er onrustig van. Moeten we meer optreden? Doen we iets niet goed?' 'Nee', bedenk ik me. 'Zo is het goed. Zo is het goed.' En ik ga naar de mannen van de band om ze te helpen al die spullen weer af te bouwen en op te ruimen. Daarna drinken we een wijntje met de gastheer en - vrouw en hun vrienden en familie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten