Bijna negen uur is het en ik heb geen zin vandaag. Geen zin vooral om weer achter mijn keukentafel te zitten, in mijn eentje.
Een beetje met de moed der wanhoop begin ik er toch maar weer aan. Eerst snor ik de inlogcode op op de token op mijn telefoon: 'snel, nog 6 seconden, dan verloopt hij weer. tik, tik, tik, tik, tik, tik ... zo, weer gelukt vandaag.' Alles opent, zelfs Outlook. 'Nu Teams openen, zooo, ook weer gelukt. De werkdag kan beginnen.'
Ik open mijn agenda en zie veel blauwe blokken voor vandaag. Om half tien heb ik al mijn eerste Teams-sessie, om 11 uur weer een, om 13 uur en dan even rust tot 15 uur. Tussendoor half-uurtjes en kleine uurtjes om klusjes te klaren, mailtjes te beantwoorden, belletjes te plegen en appjes te lezen en beantwoorden. En oh, vreselijk, om half vijf - bijna einde werkdag voor mij, - staat er nog een Teams-sessie gepland. 'Wie heeft dat voor mij bedacht? Dan kan ik toch niet meer uit mijn ogen kijken na al dat gestaar in mijn scherm?!' Mopperend lepel ik mijn bakje yoghurt leeg en drink ik van mijn thee.
Buiten is het nog mooi, het herfstlicht kust de planten wakker in mijn achtertuin. Een Koolmeesje rommelt op het terras. 'Was het nog maar zomer, dan was ik nu even naar buiten gegaan om mijn planten water te geven, in afwachting van de eerste Teams-klanken.' Maar het is geen zomer, het is herfst.
Ik pak mijn aanteken-blok en maak mijn to-do-list. Wat moet er ter voorbereiding op al die gesprekjes allemaal gebeuren? Ik schrijf het op. En wat moet er tussen al die gesprekjes door gebeuren. Ook dat zet ik in het lijstje, netjes, volgordelijk, chronologisch, op basis van tijd. Een paar dingen hebben echt prio, een paar minder. Zoals het lezen van al die stukken voor de directie, dat is van minder belang vandaag, dat kan ook woensdag wel, want dat is over het algemeen een rustige dag met weinig tot geen Teams-sessies. Ik houd van de woensdag, dan kan ik voor mijn gevoel goed denken en schrijven - een beetje reflecteren - en even er tussen uit voor een ommetje. Als mijn agenda zo blauw is zoals vandaag, heb ik amper tijd om naar de wc te gaan en ben ik na een dag werken echt doodop.
Hoe leuk ik het in het begin vond, dat online vergaderen... zo 'niet-leuk' vind ik het nu inmiddels. Het maakt me moe want ik mis het direct contact met mijn collega's, het switchen van kamer naar kamer, van kantoor naar kantoor, het sparren en even naar buiten een broodje halen, een stukje wandelen samen met een collega of alleen om na te denken. Koffie voor elkaar meenemen en even kletsen in de pantry. Dat alles verzet mijn zinnen en geeft me steeds weer beetjes energie.
Half tien inmiddels, Teams roept! Projectgroep Onboarding! Ik klik op 'deelnemen', op 'camera aan' en verschijn in beeld. De voorzitter en ik zijn de eersten. Andere deelnemers druppelen een voor een digitaal binnen. We begroeten elkaar en kletsen wat. Maken grapjes over en weer over nieuwe kapsels, hippe brillen en in beeld lopende huisgenoten, over het wasrekje of nieuwe achtergronden van Teams zoals het industriële kantoor-interieur. Mijn achtergrond is al zes maanden hetzelfde: een witte Hema-waterkoker op het aanrecht met daarnaast een chinees rood blikje waar thee inzit.
Sheet nummer 1 verschijnt in beeld. We reageren op de getoonde processtappen. De thuiswerkdag kan beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten