Ze staan daar zo ... met zijn vieren, heel dicht bij elkaar, zo vermoeid te zijn. Twee vrouwen voor, dicht bij de emmers vol bloemen en daarachter staan nog een vrouw en een man. Er hangt een grijze wolk om ze heen. Een wolk van verdriet. Ik zie in een oogopslag wat er net met ze is gebeurd.
In het twinkelende licht van de kerstlampjes en de weerkaatsende versiering, stap ik rond tussen de uitgestalde bossen bloemen. Op zoek naar een paar mooie bossen voor mezelf, liefst in een zachte pastelkleur. Een bos met lange stelen en een bos met middellange stelen zoek ik. Zodat ze in die vazen kunnen op de koffietafel: de een - de hoge - is van donkerblauw glas, de ander is van ijs-blauw glas. 'De kleur van IJsland', zei iemand eens. Ik vind wat ik zoek. ' Daar maak ik een mooie compositie van', denk ik en ik pluk twee bossen rozen uit de emmers. Een bos lange roze rozen en een bosje kortere lila rozen.
Naast me is het viertal in gesprek. Ze praten heel zachtjes, met vermoeide stemmen. 'Dan kunnen we ze mooi naast mamma zetten, dan kan iedereen er een uit de vaas pakken als ze langs lopen.' De rest humt, is het er mee eens. 'Wat zullen we voor bloemen doen. Mamma houdt van rode rozen. Zullen we die doen?', en ze wijst naar de rode hoge rozen vlak naast de roze die ik net pakte. Terwijl ik nog verder zoek naar wat groen voor in de boeketten, voel ik de sfeer rond de vier mensen naast mij. Ze verkeren in hun eigen bubbel, zijn volledig op elkaar gericht en merken volgens mij niks en niemand op. Hun jassen hangen verdrietig om hun vermoeide lijven. Hun gezichten zijn grauw, alle vier hebben ze wallen en donkere vegen onder hun ogen. Ik denk aan de dag dat mijn schoonvader overleed. Diezelfde middag nog liepen wij ook zo, over ditzelfde plein. Boodschappen te doen, voor het bezoek en ook wij gingen naar deze zaak om alvast bloemen en een krans te regelen.
Even later, bij het afrekenen, zie ik ze weer staan. Net als ik staan ze aan de toonbank, zij staan helemaal aan de andere kant. De oudste zus voert het woord. Haar broer en zussen staan heel dicht bij haar. Ze zeggen allemaal iets tegen de oudste zus, een beetje onsamenhangend, het kost ze moeite hun meningen samen te voegen tot een besluit. De verkoopster helpt ze vol gevoel en professioneel. ' Wat doet ze dat goed' , denk ik, terwijl ik mijn twee bossen rozen, prachtig tot boeketten opgemaakt door een andere verkoopster, van de balie pak en de bloemenzaak verlaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten