SLOWMOTION

'We gaan in elk geval op elkaars begrafenis spelen', grappen we als we afscheid nemen bij ons voor de deur. Eerst een hug voor Tom, de percussionist. Dan voor Aart, de bassist en tenslotte voor Han, de gitarist. Daar gaan ze weer, de mannen, na ruim vier uur oefenen met mijn man en mij. In hun auto's volgeladen met instrumenten en versterkers.
'We heten SlowMotion en onze gemiddelde leeftijd is zestig', vulde ik in op het formulier voor het evenement waar we gaan optreden. Lichtjes geflatteerd, dat gemiddelde, het zal eerder rond de 65 zijn, maar goed, zestig maakt ook best al indruk.
Voor elk van ons zeker niet het eerste optreden voor publiek. Alle vijf hebben we in amateur bands gezeten, zo'n beetje ons hele volwassen leven lang. Alle vijf hebben we van die verhalen, die we elkaar vertellen in de pauze tijdens het oefenen. Over geslaagde, maar ook zeker minder geslaagde optredens. Falende apparatuur, brekende snaren, splijtende rietjes, lam-geraakte toetsen, bezopen zangers... Bandjes gedoe, ruzies, boze telefoontjes en van die ondermijnende onderlinge bondjes.  Blazers die altijd een subcultuurtje vormen en 'altijd alles van blad moeten spelen'. Van die ijdele gitaristen die altijd en eeuwig loeihard spelen en tijdens het optreden na elk nummer hun versterker stiekem harder zetten. Onuitstaanbaar diva-gedrag bij de zangeressen.... you name it. Maar ook: over feestend en dansend publiek ('kijk, daar doe je het voor'), de flow van het spelen en niet te vergeten: het nagenieten na een geslaagd optreden. En zeker ook: het gezellige oefenen. Nu bij ons op zolder. Onze prachtige, verbouwde zolder. Vol spulletjes en spullen voor de muziek. Instrumenten, versterkers, standaards, goeie PC's... Gerieflijke stoelen voor Aart en Han. Koffie, thee met koekjes bij de hand. En een wc in de buurt, ja, want heren van een zekere leeftijd moeten best vaak plassen. Ikzelf, het enige meisje van de band,  trouwens ook.
We stonden er weer klaar voor, afgelopen vrijdagmiddag, mijn man en ik. Tom, Aart en Han  beklommen met enige moeite onze twee trappen, instrumenten onder de arm of op de rug. Eerst even iets te drinken schenken. Mijn taak, als gastvrouw. 'Ik heb ons opgegeven voor het evenement van 8 juli en noem ons voor het gemak maar SlowMotion. Een soort werknaam, zeg maar. Kunnen we altijd veranderen, toch?' De mannen lachen terwijl ze snoeren inpluggen en knoppen draaien, trommelvellen strak trekken en papiertjes vol krabbels en akkoorden uit hun broekzakken halen.
'SlowMotion, ja, gehgeh, kan best, ja. Geinige naam.'  'Rijpe Peren, ook een leuke', opper ik. 'Vergeten Groenten', oppert Han. Ik lig in een deuk, zie het voor me: van die gelige, slappe raapsteeltjes of bosjes verlepte snijbiet.
'SlowMotion, houden we het voorlopig maar even op'  zeg ik door de licht galmende microfoon. 'Okay, spelen maarrrrrr. Tom, tik maar af, jongen.' En Tom tikt af!