FUCKING BARRE'S

'Plonk. Plomp. Ploink. Pliiing.' He, die ging wel, die laatste. Nog een keertje proberen. 'Plomp. Plonk. Plonk.'  'Gtvrrrrr... auw, nog even en mijn vingers schieten in een eeuwigdurende kramp. Even ontspannen, nu.'

Ik wapper met mijn handen en pak er een gouwe ouwe bij. Jolene. Makkelijke, open beginners-accoordjes. Heerlijk liedje ook, kan ik ook bij zingen. Beetje nasaal, twengetje erover, dan klink ik in de verte als Dolly.
'Jolene, Jolene, Joleeheeeheeeeene...'  Vol verve sla ik het laatste akkoord aan, laat de tonen wegsterven.
Lekker, dat ging best goed.

Nou, zucht, Danny Boy dan maar nu en dan niet de makkelijke versie, maar de nieuwe, de moeilijke. Die met die fucking barre's. Geen smokkel F maar een F met barre.
OMG, daar gaan we weer. 'Plonk. Plom. Plok.'
Bleeeh. Te lelijk gewoon. Te lelijk om bij te zingen. Terwijl de meester had gevraagd of ik de versie van Eva Cassidy erbij wilde zingen. Mensenlief, toe maar. Ook daar moet ik eerst enorm op oefenen. Want Eva zong dit lied met van die uithalen, zoals ze alles met uithalen zong. Ze ging ook altijd over de maten heen, van de ene maat over naar de andere zong ze en dan ergens aan het eind van de eerste maat van de volgende regel begon ze pas met het eerste woord. Wat ze in de tweede regel weer compenseerde. On-na-volg-baar.

Gitaar in de standaard.
Spotify erbij. Koptelefoontje inpluggen. Eva Cassidy, Danny Boy op.
Hardop meezingend loop ik over zolder.
Oei, moeilijk. Nog moeilijker dan die fucking barre's.

En toch is het leuk, muziek maken. Best ontspannend. Eigenlijk.