Soms hebben we zo'n moment. Dan denken we dat verhuizen okay is. Dus dan klikken we op funda punt en el en daarna klikken we nog meer aan zoals de maximale verkoopprijs, het aantal kamers en nog zo wat van die dingen.
Want ja, we zijn inmiddels op en rond de zestig, de kinderen zijn de deur uit en komen nu echt niet meer terug gevlogen. We kunnen best wat kleiner wonen, goedkoper ook, misschien meer comfortabel ook, dus nieuwer. Maar vooral goedkoper. Kunnen we misschien eerder stoppen met werken als onze woonlasten minimaal zijn, hopen we.
Dus voor we het weten zitten we met onze lees- of computerbril op het puntje van onze neus, kop koffie bij de hand, te scrollen achter de lap top, te gluren naar al die interieurs, badkamers, keukens, tuinen, schuren en kamers. Veelal gefotografeerd met zo'n groothoeklens, de foto's stevig bewerkt met Photoshop of een soortgelijk programma. Dat je maar niet ziet dat dat kamertje eigenlijk piepklein en enorm donker is. Kijken we dwars doorheen en maakt ook niet uit. Zouden we zelf ook doen als wij ons huis te koop zetten.
We zwerven virtueel van de huiskamer naar de keuken en het toilet, de hal door en hopla, de trap op. Daar zijn steevast de slaapkamers, soms nog ingericht als bivakkeerde er een jongeman van 18 jaar in de jaren '90. Alles vol geblurde posters of die zijn er juist afgehaald en laten van die lichte plekken achter op het behang. Of er lijkt nog een een tienermeisje te slapen dat van roze en rood houdt. Alsof er een prinsesje huis houdt. Het spreitje van de Kwantum kan niet maskeren dat het bed allang niet meer beslapen is.
Dan nog even een blik werpen op de badkamer. Soms helemaal anno nu, maar veel vaker jaren '90 of begin van deze eeuw. Alles met van die wolkerige tegels, blauw met wit. Maakt niet uit, als je er zou gaan wonen, zou je dat direct pimpen, toch?
Slaapkamers en badkamer gehad, we gaan weer een trappetje op, op naar de zolder. Kijk aan, daar hangt de ketel, daar staan de wasmachine en de droger. Vloerbedekking is veelal nog van de vorige bewoners, helemaal jaren '80, grijs dus. Deurtje door en daar is de zolderkamer. Het behang dat het vertrokken kind vroeger zo hip vond, zit er nog op. Soms knalgroen. De blauwe vloerbedekking ligt er ook nog. Er staat vaak nog een Ikea- tv-kast van 30 jaar geleden: zonde om weg te gooien. Goed, ook dat is begrijpelijk, want daar kun je je videobanden mooi in bewaren. En wat dacht je van de sportapparaten! Te duur om weg te gooien, dus zet maar op zolder voor als je onverhoeds toch weer zin krijgt om elke ochtend om zes uur een uur te trainen.
Maarrrrr, ja, dan komt 'ie, we sturen ons pijltje naar het hoekje onder het schuine raam. 'Yes! Jaaaaah! Daar staat er weer een! Kijk! Het bureau! Het bureautje!'
Het bureau van spaanplaat. Met het gammele bureau-stoeltje van De Karwei er onder geschoven. Soms staat er nog zo'n jaren '90 computer op. En liggen er wat spulletjes, waaruit je kunt opmaken dat vaders hier maandelijks de administratie doet. De rekeningen betaalt.
Echt, let maar op, in zo goed als elk huis dat te koop staat waar midlifers of nog ouder in wonen, staat zo'n bureautje op zolder. Van spaanplaat. Met zo'n stoeltje. Echt genieten als we er weer een gescout hebben.
Na tien van zulke huizen zijn we er klaar mee. Houden we weer zielsveel van ons eigen huis, bedenken we dat hier onze vrienden en familie wonen. We gaan helemaal niet weg! En dat onze zolder zo ongelooflijk mooi is. Niks geen spaanplaten bureautje. Onze zolder is een studio, een tweede huiskamer. Een paradijsje.
Brillen weer af, koffiekopjes in de afwasser. Funda punt en el uit. We gaan naar zolder!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten