JANUARI SHIT MAAND

Terugblikkend kan ik niet anders zeggen dan dat januari een echte shit maand was. En dat zeg ik niet snel, optimist als ik ben.

Op 3 januari kwamen we terug van twee prachtige weken Hongkong, van twee mooie, intensieve weken samen met mijn zoon en schoondochter. Wat hebben we genoten!
Dikke tranen bij het afscheid, echt, dat valt niet mee hoor, te weten dat je elkaar misschien weer een halfjaar niet ziet. Een halfjaar geen knuffels, geen mooie gesprekken, geen wandelingen langs the Waterfront of tochtjes maken met zijn viertjes door die indrukwekkende stadstaat. Niet meer samen eten en genieten van al het lekkers dat de Aziatische keuken te bieden heeft. En ach, tja, we waren allebei een dagje ziek want verkouden, vermoedelijk getriggerd door de bacillen in het vliegtuig en de airco in de winkels en het hotel. Maar dat had de pret echt niet gedrukt. Met een hoofd vol indrukken en mooie, verse herinnering en een hart dat huilde, vlogen we weer terug.

Misschien dat dat verdriet de trigger was plus de dikke jetlag, maar thuis gekomen werden we allebei opnieuw hartstikke verkouden en grieperig en koortsig.
De hele fucking maand januari bleven we ziek. De man bleef zelfs thuis van het werk, begon te snel weer te werken om daarna weer thuis te moeten blijven. Ik had dan weer een zere strot, dan weer koorts, dan weer buikgriep, dan was ik weer strontverkouden. Was ik van het een af, dan kwam het ander weer opzetten.
Nu, begin februari, zijn we eigenlijk nog niet helemaal hersteld. We kuchen en hoesten nog steeds.
Maar goed, het ergste is over en he, de lente komt eraan.
En nee, het is geen Corona-virus. Dan waren we veel zieker geworden, geloof me!

Op 6 januari moesten we allebei weer werken, met een snotkop en een dikke jetlag. Dat viel niet echt mee, maar goed, wij zijn loyaal en betrouwbaar. Aspirientje d'r in, keelpastilles mee en vooral veel thee drinken en vroeg naar bed, wat vanwege de jetlag geen probleem was. Om vier 's middags waren we al slaperig, namelijk.
Ik was begonnen aan een nieuwe interim opdracht en had gedacht dat tijdens mijn afwezigheid, mijn contract geregeld zou zijn. Zo had ik dat namelijk afgesproken met de opdrachtgever en mijn bureau.
Niks bleek minder waar.
Fout op fout was er gemaakt, er was helemaal niks voor me geregeld en ik kon er helemaal niks aan doen, behalve alle betrokken partijen bellen, mailen, appen en steeds maar navragen of dan weer die en dan weer die de fouten had hersteld en of er al een oplossing in zicht was. Dat heeft tot begin februari geduurd en dan nu, ein-de-lijk worden zaken geregeld.
Nee, het contract is er nog niet, maar komt eraan. Stress gaf het wel, dat kan ik je wel vertellen. Want eigenlijk kun je niet werken als je geen contract hebt, da's illegaal. Vet shit was het, dat kan ik verzekeren.

Onderwijl maakten mijn zoon en schoondochter in Hongkong zich serieuze zorgen om hun gezondheid. De berichtgeving rond het corona-virus werd steeds zorgwekkender.
Ze vierden nog wel Chinees nieuwjaar met familie in Beijing, maar bij terugkomst namen ze allerlei voorzorgsmaatregelen. Sloegen voor een paar weken eten en drinken in en werken vanuit huis. Gelukkig zijn ze nog steeds gezond.
Even waren ze verkouden, begin januari, maar dat kwam doordat mijn man en ik ze aan hadden gestoken, ben ik bang.

Vorige week werd mijn lieve schoonmoedertje ook nog erg ziek, accuut. Hevig bezorgd stonden wij kinderen om haar bedje. De dagen erna pasten we om-beurten op haar. De huisarts geeft haar gelukkig precies die medicijnen die zij nodig heeft en oh wonder: ze klaart weer op, ook als is ze doodmoe want echt, ze heeft een flinke opdonder gehad.
We halen opgelucht adem en hopelijk kunnen we volgende maand lekker weer een ommetje met haar maken.

Echt, januari was echt een shit-maand, maar he, de lente komt eraan! Up we go!