'Ciao, prettig weekend alvast. Volgende week geef ik wel een korte presentatie over de workshop van straks. Heb er zin in.' 'Doei, Venus. We zijn benieuwd, we gaan dus lekker improviseren in het werkoverleg?' 'Yes', lach ik, 'ik ga jullie improviserend laten zingen over onze organisatie. Nu ga ik echt, hoor! '
Na het verlaten van de metro wandel ik het plein over. Ik ben vroeg en overweeg nog een bak koffie te drinken bij de Coffeecompany. Maar ach, nee, laat maar. Ik kan beter aspirientjes scoren, er komt hoofdpijn opzetten. De Etos zit vlakbij. Daar koop ik meteen maar een flesje water. Ter plaatse slik ik mijn pilletje en ga welgemoed verder op pad. De workshop is vlakbij, het is gaaf weer: harde windvlagen, af en toe een vette bui en dan ineens weer stralend mooi, met zo'n blauwe poollucht. Goed weer om fotootjes te maken, het licht is prachtig.
Al wandelend ontdek ik waar de Sjoel zit: daar moet ik over een half uurtje zijn. Ik rammel aan de poort, maar die blijkt nog hermetisch gesloten. Dan nog maar even wandelen. Ik doorkruis het buurtje, sta her en der stil, met mijn snoet in de zon. Heerlijk. Kom toevallig een collega tegen die een bijeenkomst heeft in het nabijgelegen Huis van de Verbeelding. Hij is de organisator en wordt aan een stuk door gebeld, zegt hij. 'Iedereen wil weten of het nog wel doorgaat. Het zijn er 60, dus...' Hij lacht kuchend en verontschuldigt zich meteen. 'Van mij mag je lekker hoesten hoor.' Ik vertel dat ik bij de Sjoel moet zijn, maar dat de deur nog dicht is. 'Gaat het wel door', vraagt hij. 'Geen idee, maar ik heb inmiddels wel mijn twijfels.' We nemen afscheid.
Ik ga weer proberen, maar de poort is nog steeds dicht. Gek hoor. Ik loop maar weer een straatje om. er lopen mij vier mannen tegemoet, alle vier met grote AH tassen vol. 'He, het lijkt wel of ze gehamsterd hebben. Zit er nou allemaal wc papier in?'
Weer terug bij de Sjoel bel ik de organisator van de workshop maar op, althans, ik mail 'm en hij belt direct. 'Het is gecanceld hoor, we hebben net gehoord dat we voorlopig geen bijeenkomsten als dit meer mogen houden. Er is een verordening uitgegaan. Alle evenementen als dit worden gecanceld.' 'Waaaat?! Dat wist ik helemaal niet. Tjeeeees. Nou ja, dan ga ik maar naar huis.' We nemen afscheid en ik wandel naar het station. Maak van de nood een deugd. Geniet van het knallicht en al het moois dat de stad te bieden heeft, van de ruimte op straat nu het aantal toeristen zo is afgenomen. Bel met mijn man. Ook hij had nog geen idee van de verordening.
Maar goed, nu snap ik ineens met terugwerkende kracht de vragen aan mijn collega: 'Of het nog wel doorging'. En had ik het dus goed gezien: de mannen hadden echt tassen vol wc-papier.
In de trein app ik met mijn kinders in Hongkong. Daar is alles net weer een beetje back to normal. Mensen mogen weer naar kantoor en de voorraad wc-papier is weer aangelengd. Ze hebben anderhalve maand thuisgewerkt en kwamen de deur bijna niet uit. Hongkonezen krijgen 1200 Euro p.p. om de economie een beetje op te peppen. Mijn kinders niet, zij zijn expats of impats, hoe je het noemen wilt.
Onderwijl vindt er druk app-verkeer plaats tussen collega's. 'Als je je niet lekker voelt, moet je thuis blijven, bijeenkomsten zoveel mogelijk vermijden, als ze al doorgaan. Liever maar thuiswerken vanaf volgende week.' 'Sapperloot', app ik, 'lekker voor mij als ZZP-er'. Ik zucht, klik mijn phone uit en kijk naar buiten. Mammatus- en bloemkoolwolken en een knalblauwe hemel, zon en regen wisselen elkaar af.
Er popt een mooie zin uit 'n liedje op: Come rain, come shine....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten