'Wat hangt hier een raar luchtje. Het ruikt naar... ' ik snuif nog eens diep... ' het ruikt hier naar bedorven melk. Raar is dat. Goed, ik ga maar eens, alles bij me? Mondkapje, phone, de knip?' Jas aan, deur op slot, lekker, een dagje naar kantoor, even weg van die thuiswerkplek.
Buiten ruik ik het weer. 'Wat gek, waar komt dat vandaan? Is er een of andere fabriek in de buurt die vandaag extra goed te ruiken is? Met Oosten-wind ruik je bij ons de industrie van Zaandijk en Zaandam. Maar dat is meestal een cacao-geur, dit ruikt meer naar de melkfabriek van vroeger in Assendelft.'
In de trein ruik ik het weer. Ik snuffel nog eens goed. 'Zou mijn mondkapje aan een wasbeurtje toe zijn? Vast wel, ik gebruik 'm al een tijdje, eens per week.' Ik neem me voor 'm vanavond mee te wassen met mijn kleding.
In Amsterdam Oost ruikt het ook al zo naar bedorven melk. Ik snap er niks van en stap welgemoed door naar kantoor. Daar ben ik de hele dag zo druk met van alles en nog wat, het geur-mysterie verdwijnt naar de achtergrond. Tot 's avonds, half zes, als ik mijn spullen inpak en mijn jas aantrek. 'Weer die lucht, hier ook al? Op kantoor? Bizar.'
Met veel plezier wandel ik terug naar het station. Wie had dat ooit kunnen denken dat ik zo zou genieten van dit stuk wandelen van kantoor naar het station? Heerlijk lekker pittig doorstappen, fotootjes maken, nu eens door dit straatje in plaats van die, gewoon, ter afwisseling.
Op het perron doe ik braaf mijn mondkapje om. De trein komt er al aan en ik stap in. Onderweg bewerk ik mijn fotootjes en plaats ze op Insta. Ook iets wat ik voorheen - voor het Corona-tijdperk - zo gewoon vond, fotootjes maken onderweg en die dan lekker bewerken tijdens de treinreis. 'Wat fijn toch om te doen', denk ik maar onderwijl word ik me weer bewust van dat luchtje. 'Zou het komen omdat we de Zaanstreek naderen? Neuh, onzin, want in Amsterdam stonk het ook zo. '
Als ik uitstap in mijn woonplaats, ruik ik de geur nog sterker. 'Echt bizar, wat gek toch, hoe komt het dat het hier ook zo ruikt als in de trein en op kantoor en in Amsterdam?!'
Thuisgekomen word ik in beslag genomen door koken en eten met manlief en een Netflixje kijken ter ontspanning. Als ik uitgekeken ben ga ik even naar het toilet en op de gang word ik me weer bewust van dit rare bedorven melklucht. Ineens krijg ik een flashback, van het ochtendritueel na het douchen. Ik tutte me op en deed mijn haar. Er zat iets in mijn haar, stukjes geronnen bloed leek het wel. Ik haalde het eruit en ging door met mijn toilet-makerij. 'Beetje fohm in mijn haar, beetje kneden, zo, dat ziet er weer piekfijn uit.' 'Blijkbaar had mijn hoofdwond met hechting vannacht wat gebloed', had ik nog gedacht. Mijn hoofdwond? De hechting? Ik grijp vertwijfeld naar die plek op mijn hoofd en voel ... ik voel viezigheid. Wrijf met mijn vingers over de plek en snuffel eraan. 'Gaaaaaaatver!! Ik heb de hele dag door mezelf geroken!! Mijn wond is ontstoken!! '
Die nacht kan ik niet slapen, ik walg van mezelf. Gelukkig moet ik de dag erop naar het ziekenhuis, de hechtingen worden eruit gehaald en de boel wordt lekker schoongemaakt. Ik krijg een zalfje mee tegen de ontsteking. Op de terugweg ga ik naar een koffietentje. Op het toilet smeer ik het halve tubetje leeg op mijn hoofd. Nooit meer wil ik die bedorven melklucht ruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten