vrijdag 12 januari 2018

OPLADEN

We praten over de operatie, de pijntjes en de pilletjes. Mijn moeder en ik. Onderwijl verorbert ze met smaak de boerenkool met worst. Daarna gaat ze over op de vla uit een bekertje. Aandachtig lepelt ze het naar binnen.
De andere dames in de kamer zijn al klaar met eten en gaan er eens lekker voor liggen. Om zich te onttrekken aan hun omgeving, pakken ze alledrie hun smartphone. Alledrie een iPhone. Een van hen heeft ook nog een iPad op haar bed liggen. Al snel klinken er bliepjes en tringeltjes. Er wordt ge-appt, er worden spelletjes gedaan, er wordt ge-face-booked
'Ik had je nog ge-appt', zeg ik. 'Oh ja? Sorry, heb ik niet gezien, Venus. Het batterijtje moet weer opgeladen worden, mijn telefoontje is leeg.' Ter illustratie houdt ze haar stilgevallen iPhone omhoog. 'Ik ben mijn oplader vergeten mee te nemen.' Direct reageren de dames: misschien heeft mijn moeder iets aan hun oplader? Ze rommelen in hun tassen en er verschijnen snoeren met stekkertjes.
Aangezien ze niet kunnen lopen na hun recente knie-operatie, ga ik met mijn moeder's iPhone de drie bedden langs. Helaas, geen van de stekkertjes past. 'Gelukkig heb ik deze ook nog bij me', zegt mijn moeder en ze haalt haar prepaid telefoontje uit een tasje. 'Ben ik toch bereikbaar.'
We kletsen verder. De andere dames zijn weer stilgevallen. Er klinken pufjes en snurkjes nu. Volkomen ontspannen liggen ze daar hun 'tukje na het eten' te doen. Handen op hun ronde buiken. In hun gemakkelijke broeken. Volkomen zichzelf. De iPhones - ook in rust - liggen naast hun kussens. Her en der klinkt nog een bliepje. Een tringeltje.
'Morgen naar het Zorghotel', vertelt mijn moeder. 'We gaan met zijn vieren tegelijk.' Ze verheugt zich er op. Met een gerust gevoel ga ik weg. 'Ze heeft het hier fantastisch', denk ik. Als ik door de gangen loop en de kamertjes inkijk, zie ik overal senioren liggen slapen. Hun iPads en smartphones naast hun kussens.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten