woensdag 24 januari 2018

SCREW YOU

Nadat ik mijn broodje kaas en appeltje heb gekocht bij de Spar, kuier ik nog een stukje langs de Amstel. Achter Carre langs loop ik weer terug naar kantoor. Juist als ik rechts af sla, zie ik een grote vent schuinsweg oversteken. Schreeuwend. Zijn zware bas-stem komt boven het drukke verkeer uit en weerkaatst tegen de basalten blokken van het kantoorgebouw.
'You fucking bastards! Fucking Amsterdam! Screw you!! You've got to pay me. Assholes! You fucking bastards. Fuck it!!'  En nog veel meer scheldwoorden geadresseerd aan de stad die hem klaarblijkelijk iets niet wil betalen.
Hij loopt mijn kant op, zwaait met zijn armen en stampt met zijn grote, zware, zwarte schoenen op de grond. Loopt een paar rondjes om de postbus, spurt er dan op af en bonkt met beide vuisten keihard op de bovenkant. Nog steeds loeihard brullend over 'fucking this and fucking that'. Dan laat hij de postbus weer even met rust en ijsbeert verder over het plein.
Ik moet langs hem om bij kantoor te komen en voel de adrenaline opborrelen. Angst. 'Zal ik nou wel of niet langs die engerd lopen? Straks grijpt 'ie mij in plaats van die postbus.' Ik stap desondanks ogenschijnlijk rustig door en ga - met een flinke boog weliswaar - om de schreeuwende vent heen. Me echter scherp bewust van elke beweging die hij maakt. 'Als hij maar niet mijn kant opkomt.'
Een paar tegemoetkomende lunchwandelaars zie ik verbaasd kijken naar de schreeuwende man achter mij. Die staat inmiddels opnieuw de postbus met zijn vuisten te bewerken.
Ik houd halt voor deur, draai me om, blijf nog even kijken, op veilige afstand. Wat een kracht zit er in die man, wat een woede. Gebundelde woede! De postbus houdt zich goed, maar het metaal dreunt na elke slag na.
Dan spurt ik door de draaideur naar binnen en kijk verwonderd rond, vanwege die zo heel andere atmosfeer hier. Keurige ambtenaren met kopjes verse koffie in de hand. Mensen die met hun pasje het poortje openen. Gasten die worden ontvangen aan de balie. Beschaafde gesprekjes. Rust. Stilte. Kalmte.
Ik stap in de lift. Boven gekomen waarschuw ik de stagiaire die ook net even naar de Spar wil lopen. 'Loop maar liever de andere kant op, meid. Er loopt een agressieve gek op het plein te schreeuwen.'  Ze gaat toch.
Als ze later terug komt vertelt ze dat de man in geen velden of wegen meer was te zien.

2 opmerkingen: