NAAR HET STRAND

Heel romantisch, al zeg ik 't zelf, mijn idee om te ontbijten in die fijne strandtent. Echt verrukkelijk, zo, met dat mooie zomerweer.
De hele week zijn we vrij en het blijft maar stralend mooi weer,  maar bijna elke dag staat er wel iets te doen op het programma. We komen aan genieten amper toe.
Vandaag komen er mannetjes om de vloer te egaliseren, althans, een paar stukken vloer, niet alles. Tikkie werk, naar het schijnt. Ze komen aan het begin van de middag, dus, dacht ik zo, dan kunnen we 's ochtends nog even erop uit. Toch nog even chillen op het strand.
Na ons vorstelijk ontbijt -  elk 2 croissants, een bakje yoghurt met vers fruit, een glas jus d' orange en een kop cappuccino -  zitten we nog wel even lekker zo, daar op het terras, in de halfschaduw.
Na het afrekenen besluiten we nog een uurtje op het strand te gaan zitten; lekker kijken naar de golven en de mensen om ons heen. We zitten nog maar net of ik hoor mijn phone vanuit mijn tas. Net op tijd vind ik 'm ergens onderin en neem op: 'Met Venus.' 'Goedemorgen met Martin. Spreek ik met mevrouw De Haas?' 'Ja, klopt, maar wie zeg je dat je bent?' 'Met Martin. Ik sta hier voor uw deur maar u bent er niet.' 'Ooooh, kom je de vloer egaliseren. Nu al? Je zou vanmiddag toch pas komen. Dat had BuKe aan ons doorgegeven. Is er iets niet goed georganiseerd?' 'Nee, dat denk ik niet. Kijk, mevrouw,  hier ben ik dus niet blij mee. Ik sta hier namelijk met twee man voor uw deur. En nu bent u er niet.' 'Ja, dat klopt, ik zit met mijn man op het strand.' 'Op het strand?' 'Ja, op het strand. We verwachten jullie vanmiddag pas, dus waren even lekker naar het strand gegaan. Maar, hoe komt het dat je er nu al bent. Je zou vanmiddag komen, daar zijn wij van uit gegaan. Anders waren we thuis gebleven.' 'Nou, voor u hadden we maar een trappetje af te werken en dat was zo gebeurd, he? Daar waren we natuurlijk zo mee klaar.' 'Oh, ja... okay.' 'Dus dan gaan wij meteen door naar onze volgende klant, he. En nu bent u er niet.' 'Tja, dat klopt, Martin. En wat zullen we doen?' Wat zullen we doen, mevrouw? Ik bel wel even naar de BuKe, die moet onze planning maar aanpassen en contact met u opnemen.' We nemen afscheid.
Mijn man begrijpt direct wat voor telefoontje ik zojuist pleegde. Hij is boos! 'Zijn ze nou helemaal belazerd! Ze zouden vanmiddag pas komen. Ik bel de BuKe!' 'Nee, zeg ik, niet doen. Laat ze het maar met elkaar regelen. BuKe belt ons maar.'
We rijden toch maar meteen terug naar huis. Daar staan geen egalisatoren meer voor de deur. Ze zijn weg. Ik ga de was dan maar doen. Mijn man gaat de vloer beneden stofzuigen, voor als ze misschien toch nog komen. Dan gaat mijn phone weer. Peter van de BuKe. Des duivels is hij; wat mij bezielt om naar het strand te gaan, terwijl de mannen zouden komen egaliseren. Weet ik wel hoe druk zij het hebben? 'Ze brengen de extra kosten mooi wel bij mij in rekening!' En nu heb ik de hele planning in de war gegooid. 'Ik moet nog maar zien of ik er volgende week aan toe kom om jullie vloer te leggen. Want voordat ze weer tijd hebben om te egaliseren... blablabla...' 'Zo, je klinkt behoorlijk geërgerd. Wat is er nu eigenlijk niet goed gegaan?' Dan ontstaat een discussie over wat er gezegd zou zijn over hoe laat de mannen zouden komen en dat mijn man had gezegd dat we de hele dag thuis waren. Dat ik nou niet begrijp dat dat niet kan, zomaar weggaan. Vrij abrupt sluit Peter het gesprek af.
Ik ga naar beneden. 'Nou, dat is me ook wat. Die Peter van de BuKe belde, als ik niet zo rustig was gebleven, was het uitgelopen op een telefonische ruzie, joh. Hij klinkt behoorlijk overspannen. Kopje thee?' 'Ja, goed, Venus. Wel gek dat Martin niet even heeft gebeld dat hij toch wat eerder zou komen. Dat zou toch gewoon geweest zijn, dat je doorgeeft dat je wat eerder komt? En niet pas op het moment dat je bij je klant voor een dichte deur staat. We hadden ook gewoon even boodschappen kunnen doen, dan waren we er ook niet geweest.'
Dan gaat mijn phone. Peter. Hij heeft Martin weer gesproken en heeft een goed voorstel: Martin rekent alleen de voorrij-kosten. 'Daar heb je geluk mee, want eigenlijk wilde hij 200,00 meerkosten rekenen voor gemiste inkomsten.' En of ik die voorrijkosten maar wil betalen, suggereert Peter met een toch wel heel dreigende ondertoon. Ik begin nu toch wat geërgerd te raken en geef de phone maar aan mijn man, die tenslotte de afspraken met BuKe had gemaakt. Hij brengt Peter tot bedaren. 'Okay man, bedankt', zegt hij ten afscheid. 'En?' 'Ze bellen me zo.'
Nog geen minuut later belt Martin. Hij is onderweg; had zijn vrije uurtje besteed aan het inslaan van egaliseer-grondstoffen. Voor ons. Geen enkel probleem,  dus. Tien minuutjes later staat hij in de keuken zakken grondstof te legen in een grote bak en begint te mengen met water. Behendig giet hij de vloeistof uit, samen met Edwin, zijn collega.
Na een half uurtje zijn de mannen klaar. We maken gezellig een praatje met ze. Als ze weggaan, drukt mijn man ze een fooi in de knuisten. 'Hey, leuk, gaan we een ijsje van kopen, Edwin!' Dan zijn ze weg. Op naar hun derde en laatste klusje van de dag.