Het licht is wit, zo warm is het vandaag. En dat al zo vroeg op de ochtend! Ik tuf in Suze over de Heiligeweg, tassen achterin voor de boodschappen van zo dadelijk. Ik neurie mee met Aretha.
Al van verre zie ik hem aan komen lopen, de lange man. Met zijn hoge zwarte fiets aan de hand, wandelt hij over de stoep rechts van mij. Als ik hem passeer, trekt iets in hem mijn speciale aandacht.
De benen van de man zijn lang, heel erg lang en heel erg bleek. En best wel dun. Aan zijn voeten - gestoken in grijze, slobberige sokken - prijken twee flinke sandalen. Bruine. Ik screen verder, want er moet iets anders zijn dat mijn oog heeft gevangen. Die sokken met sandalen zijn het namelijk niet: dat heb ik al zo vaak gezien. Ineens detecteer ik het. Dat broekje! Dat hoog opgesneden strakke, korte broekje: he-le-maal jaren tachtig! Wauw! Vet retro!
De beste man moet vanmorgen naarstig gezocht hebben naar een korte broek in zijn kast... 'Verdorie, alleen ouwe spijkerbroeken, verwassen ribbroeken en kreukelige pyjama-broeken... maar ahaaa, kijk hier eens! Mijn sportbroekje van vroeger. Kan best nog wel! Leuke kleur, dat lichtblauw. Die rode bies. Toen droegen we tenminste nog leuke korte broeken! Heel wat beter dan die vormeloze, knielange hobbezakken die die jongens van nu dragen.'
En na zijn boterhammetje met gekleurde hageltjes en 'n kopje slappe thee, ging de lange man op pad. Het eerste stuk fietsend, het laatste stuk lopend, want toen was hij er bijna. Bij zijn moeder, dat moet haast wel, want vlakbij - langs de stoep - staat een rijtje senioren-huisjes.
Ik tuf verder in Suze en schud het beeld van de lange, dunne witte benen en het hoog opgesneden lichtblauwe broekje met de rode bies van me af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten