PRAAT-SAUNA

We liggen nog maar net, of de twee jonge meiden verderop barsten los.
'Ik had nog gedacht om Wesley mee te vragen, maar hij kon niet. Weet je waarom niet? Hij had ook een wellness-dagje. Met zijn vriendin. Grappig he?' 'Ja, zeker, toevallig.' 'En hoe is het met de ring van je schoonzus? Is die al gevonden?' 'Nee, ik denk het niet. Ik heb er nog niks over gehoord tenminste.' 'Tjeetje, dat is ook wat.' 'Vorige week waren we nog even een dagje bij ze, maar ik heb er niks over gehoord.' 'Oh, ja? Vorige week was ik ook nog even een dagje weg. Met Francis. Naar Utrecht. Zo leuk, ik heb er een heel mooi jurkje gekocht. Een paarse. In de uitverkoop. '

Ik open mijn ogen en kijk naar mijn man die hoger ligt dan ik. Met moeite hoor ik de chille lounge-muziek boven het gekwek van de twee meiden uitkomen. 'Hey, hoor je dat, wat een mooie muziek he? Heerlijk rustgevend,' zeg ik in de hoop dat de lady's begrijpen dat ze met hun gekwetter over niks, die mooie rustgevende muziek overstemmen. 'Mmm, mmm', zegt mijn man, 'zitten mooie dingen in.' 'Ja, zou wel iets zijn voor de band, goeie groove. '

Ik sluit mijn ogen weer en merk dat het me stoort om naar die verhalen over Francis, Wesley en alle andere familieleden en vrienden van de twee meiden te moeten luisteren. Ik ben gedwongen om al dat geleuter aan te horen. Balen! Maar ja, het is geen stilte-sauna, je mag er praten, dus wat doe je d'r aan, niks toch?

Mijn man denkt daar anders over. 'Zeg, zijn jullie je ervan bewust dat wij hier ook liggen', vraagt hij best een beetje bars. 'Ja?!', antwoorden ze meteen in koor. 'Maar dit een praat-sauna, hoor,' zegt de een. 'Ja. Dit is de enige sauna waar we mogen praten. Dus.' zegt de ander.
We zwijgen en blijven liggen met onze ogen dicht. De meiden doen er ook het zwijgen toe. Toch enigszins geïntimideerd door de opmerking van mijn man, vermoedelijk.

Dan komen er twee mensen binnen. Ik zie ze niet, maar ik hoor ze wel. De een klimt naar het hoogste bankje, de andere naar die eronder. Als ze gaan liggen, kraakt het hout. Daarna is het stil.
'Nou, eens opletten', denk ik. 'Als zij  hier ook met elkaar gaan praten, zijn wij in de minderheid. Zo niet, dan blijft het voorlopig nog wel even stil.'

Ze zwijgen. Het blijft stil. Voorlopig. Even. Want na een paar minuutjes houdt een van de twee meiden het niet meer. 'We kunnen volgende keer wel samen met Rachel en Sabine,' fluistert ze. Haar vriendin humt, maar geeft verder geen antwoord.  Maar toch, ik zie meteen een Rachel en een Sabine voor me.

De deur gaat open, er komen mensen binnen. Een groepje van vier dit keer. Met veel gedoe en gepraat installeren ze zich vlakbij de meiden. Als ze eenmaal liggen, blijven ze hard fluisterend met elkaar praten. Een van hen maakt een grapje. De rest lacht. Het fluisteren gaat over in hardop praten. De meiden hervatten ook meteen hun gesprek.

We trekken een gezicht naar elkaar, gaan zitten, rollen onze handdoeken op en verlaten de praat-sauna.