vrijdag 10 april 2020

VLEERMUIS-EFFECT

'Dit is een moment van reflectie. Hierna wordt het nooit meer zoals hiervoor. We gaan anders werken, wedden? Veel meer thuiswerken, je ziet het, het kan makkelijk! File probleem opgelost evenals die overvolle treinen in de spits!'
'En dat vliegen, al dat reizen, waar was dat eigenlijk goed voor?'
'Kijk eens naar de lucht, hoe schoon. Wat een stilte, he, zonder vliegtuigen.'
'Luister, je hoort de vogels zingen, alsof je in het bos bent. Heerlijk toch ook, die rust in de steden en dorpen.'
'Die afstand in de winkels, zeker bij het afrekenen, geen gehijg in je nek meer van klanten achter je bij de kassa. Mensen wachten netjes voor elkaar op straat: 'Gaat u maar voor hoor, nee, gaat u maar hoor. Oh, dank u wel.'

Je hoort veel, je leest veel, je ziet veel, je denkt en bespreekt veel.  In deze bijzondere tijd.

En een  bijzondere tijd is het, zeg dat. En best knus, ook.
'Ahaaa, er is weer een pers-conferentie. Nice.' We gaan er echt even voor zitten. Die Rutte cs. doen het best goed. En die doven-tolk. Die is top! Zeker haar uitbeelding van het woord 'hamsteren'. Iconisch, haast.
We kijken naar het nieuws.
'Oei, die Boris! Doorgewerkt terwijl hij zo ziek was.'
'En Trump kan 't vergeten in november, mensen!'
Maar we vergeten helemaal alle ellende in de rest van de wereld.
De brandhaarden, het menselijk leed elders. Vluchtelingen.

De media kopt dan weer dit, dan weer dat:
- Het zijn voornamelijk de te dikke mensen die ernstig ziek worden, het niet overleven.
- Het zijn alleen maar heel oude mensen die anders toch ook al zouden overlijden aan een griepje.
- Het zijn alleen die gebieden die getroffen worden,  waar de vervuiling het hoogst is.
- Het zijn alleen landen met een hoge welvaart, waar mensen veel reizen en thuis dicht op elkaar leven.
-Familiecultuur, extraverte levenswijzen, carnaval...
Zie je wel, daar komt het door. Kijk maar naar de grafieken.
'Bij ons gaat het harder dan bij de rest. Oei!' 'Oh, nee, Italiƫ heeft nog steeds het hoogste aantal.' Kijk maar naar de grafieken!'

We worden wakker met zijn allen. 'Oh, he, we hebben wel een beetje weinig IC-bedden, he? Hoe kan dat nou?' Ach, is daar op bezuinigd de afgelopen tijden? Joh! Ook op het personeel. Nee, echt?'
Applaus voor het ziekenhuispersoneel!
Uhm, misschien helpt een stukje loonsverhoging beter?

Die Albert Heijn, he, eerst liet 'ie alle hamsteraars hun Goddelijke gang gaan. Karren met koppen d'r op. Klanten van Appie kunnen zich dat blijkbaar permitteren. 'Hupsakidee! Even voor 500 euro boodschapjes doen. Zo, de buit is binnen.'
Als eerste leeg verkocht, geen reepje toiletpapier meer te koop, geen rijstkorreltje meer te vinden. Om half 1 's middags al het groente, fruit en brood op.
Stelletje hufters. Wat heb je nou aan een zolder vol wc-papier? En kasten vol verse groente?! Fruit dat bederft?!
Mochten bejaarden tussen 7 en 8 komen. Vergeet 't, doen ze echt niet. Bejaarden. Daarover later meer in dit stukje.
Maar goed, Appie is nu roomser dan de paus, moet je buiten wachten, in rijen voor de deur. Ja, ja, ze hebben de buit binnen. Nu kan 't wel even lijden.
Albert Heijn let op de kleintjes?! Forget it!
Nee, dan dat kleine buurt-supertje in het buurtje met goedkope huurwoningen. Die voerde meteen een slim deur-beleid, alles werd schoongehouden. Wc-papier op aanvraag, want dat houden ze netjes verborgen in de voorraad-ruimte. Toppie!

Discussies op Linked-in en andere social media.
'Ach, vast best wel nodig, hoor, al die maatregelen, maar de economie lijdt eronder, mensen. Dat wordt wat, straks, hoor. Is het echt wel nodig, alles op slot en platleggen? Zo erg is het nu toch ook weer niet, he? Het is maar een eenvoudig griepje, hoor.'
'De bouw ligt straks plat. Wedden? En dan?  Terug naar 2008?! Nou, nee, dat was toch anders, hoor. Nu is alles veranderd, echt alles. Toen niet.'
'Al die ZZP-ers die ineens van een minimum inkomen moeten leven. Geen droog brood meer kunnen kopen.' 'Ach, ZZP-ers, die kiezen er toch zelf voor om niet in dienst te gaan?' 'Wat?! Ben je helemaal gek geworden, joh. Wat dacht je, dat het alleen maar rijke, hoogopgeleide vrije jongens en meisjes zijn die op het strand in Thailand ICT-werk doen? Wat dacht je van kunstenaars en artiesten? Van al die laagbetaalde ZZP-ers, die feitelijk stukloners zijn?'
Wel fijn, zeg nou zelf, dat we nog ergens miljarden en miljarden hebben liggen. Nederland blijkt een Dagobert Duck-kelder te hebben.

Heldere scheidslijnen binnen onze bevolking tekenen zich af.
Want: moet je eens kijken, juist de bevolkingsgroep waar we allemaal voor thuisblijven, trekt zich nergens wat van aan. Loopt in groepjes te wandelen of zoeft voorbij op de E-bike, gaat geen centimeter voor anderen opzij. Verwende apen, die senioren!
De goeden daargelaten, hoor.
En al die pubers die gewoon doen alsof er niks aan de hand is. Feesten geven, samen scholen op pleinen en daar tot diep in de nacht herrie maken. Potje te provoceren. Stappen zo op de trein of de bus, zonder te betalen. Gedragen zich asociaal in de trein, schreeuwen, zetten muziek keihard. Maken stomme grappen en gaan expres hoesten. Sommigen gaan vechten met de conducteur of chauffeur.
Waarom wordt daar niet op gehandhaafd? Op die verwende gastjes!
Wie laat zijn kinderen dit nu doen?

Er zijn er heel wat die hun huisje gaan kuisen. Met behoud van salaris. Deze vorm van thuiswerken loont de moeite, mensen, klaarblijkelijk.
Soooo very very dutch, ook.
En hoe ergerlijk, die fucking buren die zogenaamd thuis werken, maar hun hele huis gaan verbouwen. Ineens. Dagenlang lopen  te boren, te zagen, te hakken, te timmeren. En daarna alle troep afvoeren naar de vuilstort en het er voor over hebben dat je daar nu urenlang in de file staat.
Terwijl er mensen om hen heen vlijtig thuis zitten te werken, maar zichzelf niet kunnen verstaan tijdens het Zoomen. Omdat de buurman net met die klote klopboor bezig is.

Niet bij onze ouders en andere familie-leden op bezoek mogen komen. En zij niet bij ons. Echt niet leuk. Vaders en moeders die hun verjaardag alleen moeten vieren. Oma die in het bejaardenhuis zit te verpieteren.
Het bejaardenhuis.  Gisteren liep er nog een draaimolen-mannetje voor de deur, met zo'n kleine draaimolen. Geen raampje ging er meer open. Ze zijn er vast klaar mee, de bejaarden. Met al die goedbedoelende artiesten voor hun deur.

Ja, ja, die verwende senioren en feestende pubers en klopborende buurmannen.
Wij maar dagen, weken en straks maanden achter onze laptopjes aan keukentafels proberen te werken.  Onderwijl onze kinderen les geven. Of juist allenig thuis zitten te verpieteren. Oorverdovende stilte na de Team-sessie.
Geen geintjes en gebbetjes en koffie halen voor elkaar.
Geen bal aan, hoor, de hele dag thuiswerken.
Vet saai. Maar ook vet stress-vol.
's Nachts zijn onze hersenen overprikkeld, slapen we niet, omdat we de hele dag op schermpjes hebben gekeken, voor het werk en 's avonds kijken we ter ontspanning Netflix en tv. Onderwijl controleren we onze telefoontjes dag en nacht, niet alleen for fun maar nu ook voor het werk.

Kennissen, collega's, familie-leden, vrienden die ziek worden. Elke keer schrik je je rot.
'Wat, is die ook al ziek? Zo'n gezonde, jonge kerel?!' 'Ja, maar hij heeft eigenlijk nergens last van, hoor, maar moet wel wekenlang in quarantaine blijven. En zijn vrouw ook.' 'Okay. Oeps. Wekenlang je huis niet uit!'
Maar de ander sterft een eenzame dood. Op de IC. Alleen, hooguit met een verpleegkundige naast het bed. Hartverscheurende verhalen zijn dat, waar je beroerd van wordt en die je diep raken.

En dit alles, mensen, dit alles begon met een vleermuisje dat een angstig scheetje liet op voedselmarkt ergens in Wuhan, een miljoenen-stad waar we desalniettemin voorheen nog nooit van hadden gehoord, maar dat terzijde.
Die vleermuis die een scheetje liet. Een heel vies scheetje vol virussen.
Het vlindereffect? Ja, daar heeft het wat van weg.
Misschien beter om het vanaf nu het vleermuiseffect te noemen.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten