'Zooo... even je oor dichtstoppen. Er kan straks namelijk bloed instromen.' 'Oh, okay.' 'Zo blijven liggen, he, de dokter komt zo.' 'Ja, is goed', zeg ik en voel mijn nek al een beetje verstijven. Gelukkig duurt het maar een kwartiertje, had de dokter gezegd.
Na vijf minuten kijkt de OK assistente toch maar eens in het kamertje naast ons. Blijkbaar is de dokter daar nog bezig met een ander. 'Nou, hij is al aan het hechten, dus dat gaat goed.' 'Huh huh', zeg ik en merk dat mijn handen al een beetje zweterig worden. Straks gaat het gebeuren. De assistente gaat gezellig door met het keuvelende gesprekje dat we al een tijdje voerden. Over mijn man in de gezondheidszorg en haar broer in de gezondheidszorg en zijzelf in de gezondheidszorg. En ik als interimmer bij de gemeente Amsterdam. We raken aardig op dreef. 'Neem me niet kwalijk', zegt de dokter die ineens achter mij blijkt te staan, 'maar we kunnen wel beginnen.'
Dan herhaalt hij wat de assistente ook allemaal al had verteld. Over wat er gaat gebeuren en hoe hij het aan gaat pakken. Hij onderzoekt onderwijl toch nog eens dat vermaledijde plekje op mijn hoofd. 'Mmmm, ik moet het misschien toch een beetje snijden en daarna even hechten.' 'Okay', zeg ik ter afwisseling op de tien keer dat ik al ja heb gezegd.
'Zooooo', zegt de assistente, 'dan leg ik nu de doek over je hoofd.' 'De doek over mijn hoofd', denk ik. 'OMG, dat is precies waar ik altijd zo bang voor ben! Geheid dat ik dan een paniek aanval krijg. Ooooh hellupie! Hoe moet ik hierop anticiperen?' De dokter onderwijl heeft alles verdoofd, prikje hier, prikje daar en is begonnen met het schaven en het snijden. Ik ondertussen voel de paniek toenemen en voer een innerlijke dialoog. ' Ik stik!' 'Nee, Venus, gedraag je, je bent een volwassen vrouw, toe nou, zeg. Jij wilde toch dat hij dat ding weg zou snijden?! Nou dan??!! Het duurt maar een kwartiertje, zeg. Dat heeft de dokter vorige keer gezegd. Je bent zo klaar.' 'Ooooh nee, ik houd het niet meer. Ik stik!! Wat is het hier benauwd!!'
Ik bestrijd de aanvechting om van de operatietafel te springen. 'Gaat het allemaal nog een beetje met u', vraagt de dokter geroutineerd. 'Uhm, nou, ik heb het nogal benauwd onder die doek', piep ik. 'Dan mag u 'm wel een stukje omhooghouden hoor, met uw linkerarm.' 'OMG, de redding is nabij, ik mag de doek ietsje omhoog houden.' Omzichtig beweeg ik mijn arm richting doek. 'Nee!!! Nee!!! Neeeeeee!!! Leg te-rug, doe te-rug', roepen zowel de dokter als de assistente. 'WTF', denk ik. 'Wat doe ik niet goed?' 'U moet uw arm in een cirkel boven de ruimte naast het bed bewegen en dan zo naar de doek brengen. Als u direct naar de doek grijpt, dan bestaat er kans op besmetting. Dan beweegt u zich in de steriele omgeving!'
'Ach, jeetje, neemt u mij niet kwalijk', zeg ik bedremmeld en beweeg braaf mijn arm in een ronde zwaai heel langzaam naar de doek en licht die een stukje op. Paaaaaaah! Lucht!! Ik kan weer ademen. Nu is het goed. En de dokter schaaft en snijdt er lustig op los. Plop, daar gaat het dingetje in een potje. Weg ermee!! Basta! Dan moeten de bloedvaatjes nog worden dichtgebrand. Ik bereid me voor op een BBQ luchtje maar dat valt alleszins mee. Daarna een paar grote steken in mijn kop en klaar is de hechting.
En dan... woesh, daar gaat hij: de doek. Met een grote zwaai haalt de assistente 'm weg. Er is weer licht. Er is weer lucht. Van de hel in de hemel! Ik bedank ze allebei voor alles en denk dat ik alweer weg kan, maar moet nog wachten omdat er van alles losgekoppeld moet worden en er bloed van mijn hoofd gepoetst moet worden. Dan nog even keuvelen met die alleraardigste assistente en dan ga ik. Bij het vertrekken zie ik in de spiegel dat mijn ooglid blijkbaar ook verdoofd is, die hangt halfstok. Ter nagedachtenis aan het verdwenen gezwelletje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten