Het is nog vroeg en rustig in de buurtsuper. Ik ben wel klaar met mijn mandje laden en schuif aan in de rij voor de kassa annex sigarettenboer annex postkantoor. Er ontstaat even zo'n dansje waarin je snel moet besluiten of je iemand voor laat gaan of juist niet. Een oude dame sluit achter mij aan, voor mij staat een andere oudere dame die ik voor liet gaan. Zij heeft alleen een plantje met roze bloemetjes in haar handen. Om deze druilerige dag op te fleuren, kan ik me zo voorstellen.
Ik houd netjes afstand tot de dame voor mij, maar de dame achter mij vergeet alle corona-regels en gaat op zo'n tien centimeter achter mij staan. 'Ik zag er net zo twee voor me de rij induiken', zegt ze lacherig en ik draai me om. 'Ja', zeg ik, 'ineens werd het een beetje drukker. Ach, dan maar even wachten.' 'Precies, wat maakt het uit', zegt de oude dame, 'op onze leeftijd kun je best wel eventjes wachten.' Ik draai me iets verder om naar haar en knik ter bevestiging. 'Och, u bent een stuk jonger dan ik', lacht ze. 'Ik ben bijna zestig, hoor.' 'En ik ben vijf en tachtig. Dat is meer dan vijf en twintig jaar verschil.' 'Maar je bent nog helemaal goed', complimenteer ik haar. 'Je woont hier nog in de buurt?' 'Ja, anders deed ik hier geen boodschappen', riposteert ze. 'Slim', denk ik, 'met haar brein is alles nog okay. Maar ze is wel gewend te benadrukken dat ze nog kien is.'
De dame voor mij heeft haar plantje afgerekend, ik ben aan de beurt. Als ik afgerekend heb en mijn boodschappen in mijn tas stop, legt de dame achter mij alvast haar spulletjes op de band. De kassiere rekent het af, maar dan raken onze boodschappen verward. Op een grote hoop ligt alles. 'Zeg, stopt u niet mijn boodschappen in uw tas', grapt de dame. 'Goed idee, ik begin alvast met dat pakje melk, die gaat mijn tas in hoor', grap ik terug. De kassiere vindt het minder leuk en overhandigt de oude dame snel haar eigen boodschappen. 'Wilt u zegeltjes', vraagt ze onderwijl. 'Nou... ja... ', stamelt de oude dame nu ineens. 'Uhm, ja, die wil ik wel, maar dan alleen die uhm... alleen die geen geld kosten.' De kassiere ritst twee gratis zegeltjes los van de rol en geeft die aan de oude dame. Die lacht nu verlegen naar mij. 'Ik moest echt even goed nadenken hoe dat ook alweer heette.' Ik glimlach en samen lopen we naar de deur. Kijken nog even naar de nieuwe spaarboekjes. 'Je kunt knuffels en voorleesboeken sparen, maar da's voor kleinkinderen en die heb ik nog niet.' 'Ik ook niet', zegt de dame. We bespreken de leeftijd van haar enige dochter. Die blijkt iets jonger dan ik. 'Dan zit het er ook niet meer in, want op die leeftijd krijg je geen kindjes meer', besluiten we.
'Maar goed', zegt ze, 'geen kinderen ... dat scheelt je ook veel zorgen.' 'Zo is het', zeg ik en ik wens haar een fijne dag. In gedachten loop ik terug naar huis. Ik vergeet mijn paraplu uit te klappen, regen drupt over mijn gezicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten