Een paar meter naast hem staan een paar tanige junks tegen de muur geleund. Ze slaan geen acht op de grote negerman die daar ligt. Aanvankelijk spurt ik er ook zomaar langs; ik zie de man wel liggen maar ach... Toch prikkelt iets mij: hij ligt er wel erg stil bij. En dan die linkerarm zo raar geknakt. Die hand zo slapjes. 'Zou hij.... zou hij dood zijn? '
Achterwaarts stappend ga ik naar hem toe. Houd mij vast aan een spijl van het hekje bovenaan het stenen trappetje waar hij op ligt en buig iets door mijn knieën. Ik speur tussen de spijlen door. Wat ligt hij daar stil! 'Ademt hij nu wel of niet....'
Dan trekken zijn mondhoeken heel licht omhoog: zijn gezicht vertoont een gelukzalige grimas. 'He is still alive', roep ik naar een echtpaar dat net als ik de wandeling had onderbroken. 'Oooh, okay, thank you', zegt de man van het stel. En we vervolgen elk ons weegs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten