Ik legde een roos op je graf, een roze roos. Mijn man een witte. We zegden je gedag, zachtjes, stilletjes.
Daarna liepen we terug, hand in hand, over het grind dat knarste onder onze schoenen. Steeds verder weg van jou daar onder die grote, oude beukenboom.
We praatten na over hoe terloops vriendschappen lijken. En dat we, nu je er niet meer bent, in alle hevigheid voelen hoe belangrijk je vriendschap voor ons was.
Al dagenlang hoor ik in elk lied jouw stem. Ik luister goed naar wat je me nog te vertellen had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten