Al een paar keer heb ik er een gelaten, zonder dat er ook maar ene sterveling erg in had. Ze landden netjes in de zitting van de stoel met de fluwelig blauwe stof.
Maar nu gaat er iets mis. Mijn achterwerk zit te hoog waardoor de scheet als een trompetsolo de Eerste Klasse in knettert. Ik sla mijn hand voor mijn mond, kijk naar mijn man en samen barsten we in lachen uit.
' Amsterrrrdam - Sloterrrdijk', klinkt het ineens. Een overstap. We hebben nog steeds de slappe lach, als twee pubers. Ik moet heel nodig plassen en zoek, met mijn bovenbenen tegen elkaar geklemd, mijn spullen bij elkaar. Als mijn man op staat, valt er een euro uit zijn jas. Gehaast bukt hij en kruipt op zijn knietjes rond. 'Ach joh, laat toch liggen. Leuk voor degene die 'm vindt. Kom, we gaan', jut ik hem op. Snel staat hij op en knalt met zijn kop tegen het tafeltje. Echt knetter knetter hard.
Net op tijd rollen we gierend van het lachen uit de trein. Als hij weg rijdt, laat ik er lekker nog eentje knetteren. Niemand die het hoort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten