woensdag 16 september 2015

STOET

Het is elke doordeweekse dag werkelijk waar een machtig gezicht, die honderden scholieren twee aan twee op de fiets in een stoet van - naar ik schat - een kleine vijfhonderd meter.
Maar steeds als ik over moet steken - precies daar waar zij rechtsaf slaan - gebeurt er iets wonderbaarlijks. Ze stoppen niet. Die pubers. Ze fietsen gewoon door. Ze zien me helemaal niet. Ik ben lucht voor ze. En ik begrijp het ook wel, want stoppen kan eigenlijk niet, want dan stagneert de voortbewegende stoet en ontstaat er een kettingbotsing.
Toch moet ik over en voel me alsof ik in China een drukke weg over moet steken. Er zijn daar geen oversteekplaatsen voor voetgangers. Ik doe hier wat ik daar ook deed: gaan met die banaan. Klein verschilletje is dat de chinezen toch allemaal een heel klein stukje voor je op zij gaan zodat je  je in een mini-pul van omringende leegte temidden van het drukke verkeer toch heel aardig naar de overkant kunt bewegen.
Ik werp mijn lichaam ondanks de immer voortbewegende stoet naar voren. Zoals meestal valt er een puber van zijn fiets. Hinkelend strompelt hij verder met zijn fiets tussen zijn benen. Dat liever dan dat hij afstapt.
En dan nu op weg naar de volgende hindernis. Die is bij een afslag over een olifantenpad dwars over het trottoir en een grasstrook.  Hier slaat een deel van de stoet alvast rechts af: dan zijn ze sneller op school. Ook hier pas ik de Nederlandse variant op de Chinese methode toe.
Als ik hindernis 2 heb genomen, wacht mij daar die plek onder het viaduct waar tientallen jongens dicht bij elkaar staan te praten. Ik manoeuvreer me omzichtig om de groep heen, als een acrobaat wiebel ik op mijn tenen over de trottoirband. Armen in de lucht zodat ik in balans blijf. Pffff, weer gelukt! Weer net niet in de stoet op het fietspad beland, weer net niet verpletterd onder die honderden fietswielen.
Dan wacht mij nog 1 hindernis: de kluft, zoals we dat hier noemen. De roetsjbaan naar beneden, een afdaling van 35 - 40% schuinte. Links van mij schieten pubers op de fiets met een noodvaart het trottoir op: die plek is tevens oversteekplaats voor voetgangers als ik. Ze stoppen niet. Zou ik ook niet doen als ik met zo'n hoge snelheid naar beneden zou rijden en dan ook meteen naar rechts zou moeten draaien. Ik hink-stap-sprong. Gelukt! Jippie, ik ga mijn trein van kwart over acht toch redden!
Op het perron en in de trein wachten mij andere hindernissen. Daarover een andere keer maar weer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten