woensdag 10 augustus 2016

GRAPPIG

'Even naar de wc hoor. Daarna gaan? Reken jij af?' Zo gezegd, zo gedaan. Ik ga nog eventjes 'n plasje doen, de man gaat betalen.
Voordat ik start met plassen kijk ik vol verbazing om me heen in de toiletruimte. Wat oud. Wat keurig! Wat schoon, het ruikt naar Glorix en ander sterk schoonmaakspul. Maar most of all... wat een gaaf geborduurd schilderij hangt daar boven de pot! Ingespannen bekijk ik het landschap in kruissteek. Moet toch zeker uit de jaren zeventig zijn, schat ik in aan de hand van de vervaagde kleuren en de gedateerde lijst.
Opgetogen, want met een verhaal, ga ik terug naar mijn plekje voorin cafe Spoorzicht. De mannen aan de bar kijken me na als ik langs loop richting mijn tafeltje. Drie knoestige kerels, met ontblote armen. Eentje heeft armen vol tattoos en draagt een korte, glimmende broek. Zo'n broekje dat voetballers in de jaren '80 droegen. Zijn bril dateert ook uit die episode.
Mijn man is pleite. Verbaasd kijk ik om me heen. 'Ja', zegt de bardame, die ons bij binnenkomst een hand gaf en zich aan ons voorstelde (en wij stelden ons dan maar aan haar voor), 'ja, hij is even pinnen. Bij de Vomar. Dat is vlakbij, heb ik hem uitgelegd.' 'Okay', zeg ik en ga maar zitten. Beetje fotootjes bewerken op mijn phone. Achter mij beginnen de mannen en de bardame een discussie. 'Bij de Vomar ken je helemaal niet meer pinne!' 'Ohw jeeee', zegt Alida, want zo heet ze. 'Nai, je ken d'r alleen maar pinne as je d'r boodskappe doet.' Zenuwachtig richt Alida zich nu tot mij. 'Sorry hoor. Hij zal nou wel helemaal naar het centrum moeten, om te pinnen. Daarom blijft hij zo lang weg.' Achter mij gaat de discussie verder, nu over de pinautomaten in het stadje. Net als ik overweeg om even buiten te kijken, komt mijn man aanlopen. Met cash in the pocket, zodat hij Alida kan betalen voor de koffie en thee en de appeltaart met slagroom.
We verlaten Spoorzicht, lacherig en vertederd tegelijk. 'Wat grappig hier', vinden we. Net als ik wil vertellen over het geborduurde landschap in het toilet, horen we achter ons een vrouw vallen en als we omkijken, zien we dat ze bovenop een grote slagroomtaart terecht is gekomen.

5 opmerkingen:

  1. Hey dat is mijn stamkroegje in Schagen.Ik schrijf regelmatig over de bezoekers.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. geweldig Remco. Jij boft maar met zo'n stamkroeg. Mooie gasten, prachtig diepbruin café.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dag Elisabeth. Ik ben in Schagen een schrijverswedstrijd c.q. voorleesavonden aan het organiseren. Zou jij hieraan willen meedoen?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Leuk, Remco. Is stuur je 'n berichtje via FB.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. rosie@mail.postmanllc.net

    BeantwoordenVerwijderen