ZO'N DAG

'Bent u op weg naar de trein?' Verrast kijk ik op vanonder mijn pet. 'Ja, klopt.' 'Dan zou ik maar weer naar huis gaan, mevrouw. De treinen rijden niet, zeker tot tien uur is alles uitgevallen vanwege de sneeuw.' 'Ach, nou, heb ik daarvoor zo gehaast. Dankjewel. Dat is goed te weten. Dan ga ik maar weer.'
Ik glibber terug naar huis en stap de donkere gang weer in. Lichten aan, kachel hoog. Koffie zetten. Appen met collega's: 'Ik kom rond elf uur pas, treinuitval.'
Met een kop koffie in de hand sta ik voor het raam en bekijk de tuin. Die ziet er fantastisch uit. Een plaatje als uit een tuin-magazine, zo romantisch met die sneeuw. Als m'n kopje leeg is, haal ik mijn broodtrommeltje uit mijn tas, leeg 'm boven de snijplank en deel het brood in stukjes. 'Voor jullie, vrindjes'. Ik strooi het uit,  buiten,  over het voederplankje in de boom. Als ik daarna binnen zit, scharrelen en fladderen mijn gevederde vriendjes dankbaar door mijn tuin. De tweede kop koffie is ook op. Kwart voor tien nu. Het wordt tijd om te gaan. Alles weer uit, kachel laag. Jas aan, pet op. Up we go!
Maar eerst: check, check de NS-reisinformatie. 'Wat! Nog steeds geen treinverkeer. Pas om half een vanmiddag rijdt er misschien weer een trein!?'  Ik app mijn collega; de enige van ons team die vandaag kantoor bereiken kon, omdat ze er zo dicht bij woont. 'Ik kom wel, maar vanmiddag.' 'Kom maar beter helemaal niet, Venus. Code oranje/rood voor vanmiddag. Blijf lekker thuis.'
'Blijf lekker thuis?' Een beetje wazig kijk ik voor me uit. 'Niks ervan', moppert een stem in mijn hoofd. 'Vorige week ook al bijna niet gewerkt doordat je ziek was. Er moet gewerkt worden. Uurtje factuurtje. Brood op de plank. Erop uit. Je ziet maar hoe je er komt en hoe je thuis komt vanavond!'  'Uhm...',  oppert een ander stemmetje. 'Wel zo fijn, noodgedwongen thuisblijven, Venus. Want je bent eigenlijk nog steeds stront-verkouden. Kun je lekker met een boek voor de open haard zitten. Extra vrije dag zo, alleen maar goed, lekker uitzieken.'  'Vergeet het maar, je gaat maar. Als je eenmaal op gang bent, is die verkoudheid snel vergeten. Je zal zien, er rijdt heus wel wat...' 'Oh, okay dan....'  Jas weer aan. Tas omgegord. En...  check check NS-reisinformatie. 'Wat! Die paar treinen die gingen tussen de middag zijn ook al uitgevallen?! Nog meer waarschuwingen voor sneeuw-val?! Wordt het zo'n dag?!'
'Je hebt gelijk, collega. Ik blijf thuis. Hoop je morgen weer te zien. '
Ik zet nog maar een kop koffie, zoek een lekker chill album op Spotify en nestel me met een goed boek op de bank voor de open haard. Buiten dwarrelen duizenden sneeuwvlokken mijn tuin in. Romantisch.