Dat heb ik dus wel vaker, op vakantie, dat ik denk dat ik nog een paar dagen heb, maar dat de laatste dag morgen al is! Dat het ineens bijna over is! Dat is schrikken, telkens weer.
Ook Koen en Yuan dachten dat we vrijdag pas naar huis gaan. 'Ja, dat klopt', zegt de man, 'dat is vrijdag 3 januari, maar om kwart over 1 's nachts. ' 'Dus, vannacht slapen we voor het laatst hier?' Ik voel traantjes prikken en kijk maar naar mijn bordje.
Stilletjes pikken we maar weer wat lekkers uit de schalen voor in de Hot Pot. Japanse Hot Pot dit keer. Met ondere andere van dat vlees van gemasseerde runderen. Het is werkelijk waar verrukkelijk. We drinken er koud, Japans bier bij en kunnen zelfs - naar eigen keus - een ijsje tappen als dessert. We zitten er perfect, helemaal bovenin een shopping mall van volgens mij wel zo'n dertig a veertig verdiepingen. Yuan vertelt, dat er in Hongkong ruim 100 shopping malls zijn. Ruim Honderd! Wauw!
Daarna dalen we weer af. We zijn nu in Mong Kok. Ook weer een heel druk bevolkte wijk, al weer veel meer een woonwijk dan de wijk waarin ons hotel staat, Tsim Sha Tsui. Dat is een echte (wat duurdere) winkelwijk.
Bovenaan de werkelijk waar tientallen meters hoge roltrappen vraag ik of ik misschien niet beter met de lift naar beneden kan gaan. Ik zie er als een berg tegenop, namelijk, dat afdalen. Een soort rode piste gevoel voor de beginnende skiër, zoiets ervaar ik dit moment. Toch weten Koen en Yuan me over te halen. 'Mam, ga gewoon vlak achter mij staan, dan kun je niet naar beneden kijken.' Slim, dat werkt.
Ondertussen was Ruut al aan de afdaling begonnen. Beneden gekomen, op de volgens ons afgesproken plaats, is hij foetsie. Opgegaan in de massa!
Grappig te zien hoe de rollen zich ineens omdraaien. De zoon merkt met een mengeling van stomme verbazing en ergernis op, dat zijn vader wel heel gek doet door zomaar alvast weg te gaan. Ongerust zoekt hij rond, terwijl Yuan en ik wachten. Uiteindelijk blijkt Ruut afgedaald te zijn naar de metro-hal en had hij van de hele afspraak om halverwege de shoppingmall nog wat rond te neuzen, niks meegekregen. Oost-Indisch doof, zeggen we dan maar.
Eerder die middag waren wij, vaders en moeders, heel stoer met zijn tweetjes wandelend van wijk naar wijk gegaan. We wilden cadeautjes kopen bij het Chinese winkelcentrum voor de oudere Hongkong/Chinese medemens, YUE HWA Omdat ze daar van die mooie, traditionele Chinese spulletjes verkopen, hadden we zo bedacht. Mooi voor onszelf en mooi voor de oma's (en opa).
De zoon hield ons al append in de gaten: 'oh oh, als dat maar goed gaat met die twee, ik voelde het hem denken.' En het ging goed. Streetwise als wij zijn, kuierenden we al snel relaxed over een stuk markt in Jordan, waar ze oogstrelende Chinese kleding verkopen, heel hip. Niet traditioneel, maar hippie-achtig! Batik-stof, veel rood en zwart maar ook diep blauw of zandkleurig. Even waande ik me weer in good old Dali!
Ik gunde mezelf de tijd niet iets te passen, want we hadden inmiddels een tijdafspraak met de kinders bij elkaar ge-appt. Over een kwartier bij de YUE HWA.
Lukte allemaal prima, we waren er mooi op tijd. En we vonden mooie cadeautjes.
Zo'n tamelijk bureaucratisch systeem trouwens bij het afrekenen bij YUE ! Je krijgt er bijna standaard korting, echt funny. Maar dat krijg je niet direct. Dat wordt op je bon gezet en met die bon moet je naar zes hoog. Daar zit een dame achter een kassa en die geeft je niet het geld terug van je korting, maar vouchers, tegoedbonnen. Die je dus weer bij YUE moet besteden. Okay! Slim. De vouchers zijn voor Yuan, dat komt wel goed.
Als we Mong Kok ondergronds verlaten, spreken we af dat we elkaar morgen eind van de middag nog een keer zien. We gaan dan ergens eten, Koen en Yuan bedenken een geschikt restaurant.
Dat wordt afscheid nemen, mensen, echt, dat ging wel heel erg snel hoor, die 2 weken. Heel erg snel. Wat zal het gek en verdrietig zijn om weer terug te vliegen en Hongkong met onze kinders achter te laten.
Hongkong, je was weer mooi vandaag. Veel mooie mensen ook, in feestkleding over straat, op weg naar familiefeestjes. Opa's en oma's, keurig aangekleed werden gehaald door hun kinders. Jongetjes in prachtige pakken, meisjes in mooie jurken. De moeders beeldschoon. Weinig vaders, trouwens, bedenk ik me nu ik dit zo opschrijf. Volgens mij zaten die op nieuwjaarsdag gewoon om 8 uur alweer op kantoor. Ook dat is Hongkong.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten