HONGKONG 11

Oudjaarsdag in Hongkong. Dat voelt toch anders dan in Krommenie. Al was het maar omdat er hier van alles georganiseerd is en er buiten van allerlei moois gebeurt. Kom daar in good old Krommenie maar eens om, daar gebeurt niks, behalve dan de oliebollenkraam op het Rosariumplein die overuren draait. Alhoewel, ik wel las dat er een winnend Oudjaarslot door een dorpsgenoot is gekocht. Hij of zij heeft 15 miljoen euro gewonnen. Dat is toch wel weer heel bijzonder. Eens kijken wie er het komend jaar ineens in een Lamborghini over het Vlietsend rijdt.

Ik begin mijn dag met het beplakken van mijn schouders en nek met Happy Pads. Wat een zaligheid. Het zijn een soort grote pleisters, die je op je huid boven je stijve spieren plakt. Ik plak er op elke schouder en op de achterkant van mijn nek een.
Door het wandelen met een goedgevulde rugtas, heb ik regelmatig nek- en schouderpijntjes. Zo ook hier. Ik werd er mee wakker.
De Happy Pads zijn verrukkelijk. Na enkele tellen zorgt  de tijgerbalsem ervoor, dat de huid en de eronder liggende spieren heerlijk warm worden. De pijn verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik word er erg happy van en besluit er een aantal pakjes van mee naar huis te nemen. Wat een uitvinding. Waarom hebben we dat nou niet in Holland?!

Na het ontbijt, maken we een wandeling langs the Waterfront. Het is nog redelijk rustig, want naar stadse begrippen vroeg: half 11. Wel staat er op het dakterras van het Peninsula Hotel een spetterende - zo te horen heel erg Amerikaanse - band te spelen. Het geluid draagt ver, dus we kunnen er gedurende de hele wandeling van genieten. We blijven hier nog 3 dagen en kijken al een beetje met van die afscheids-ogen. Wijzen elkaar op plekjes in de verte: 'Kijk, daar, the Peak, in dat gebouw aten we pizza. Waar zou nou dat eiland met die grote Buddha toch zijn? '

De toppen van de hoogste gebouwen zoals de ICC-Tower, zijn vandaag in nevelen gehuld. Een gaaf gezicht.  Het is een beetje Hollands weer vandaag. Grijs en bewolkt. De zee is onrustig met van die korte, tegen elkaar botsende golfjes. Er staat ook een pittig windje. Geen weer voor blote beentjes, dat had ik goed voorzien, met mijn warme lange broek aan.

Met weer wat kilometertjes in de benen, lopen we na een paar uurtjes weer terug.
Vlak voordat we de Hanoi Road opgaan, vraag ik de man om mij Tommy Lee eens te laten zien. Daar was hij eerder deze week, tijdens een wandeling, - niet bij toeval - op gestuit. Dat doe hij graag, zegt hij, met mij naar deze grote muziekzaak.
Op de Cameron Lane is de entree naar de winkel. Binnen gekomen voelt het als thuis, zo, met al die instrumenten en muzikanten. Het is ook overal, all over the world, hetzelfde in muziekzaken. Ook hier zitten van de introverte gitaristen relaxed te spelen, van allerlei moois uit die gitaren te toveren.
Ik pingel een paar  beginners-liedjes op akoestische gitaren en zing zachtjes mee. Daarna gaat Ruut even los op een keyboard en doen we - bescheiden, met een laag volume - een nummer van de band: The Strut.
'Oeps, ik heb ineens een beetje heimwee, geloof ik.' 'Ik ook', zegt de man. 'Hier merk je het aan, he?'

Eenmaal terug in het hotel besluiten we in de Lobby lekker een grote bak warme koffie te drinken. We plakken er meteen maar een lunch achteraan. Westers eten, dit keer, Pannini met een zakje franse frietjes. Heel niet verkeerd.

De middag brengen we verder luierend door op de hotelkamer, althans, ik  lees en schrijf. Ruut gaat sporten in the gym. Daarna kijken we filmpjes als 'Help, mijn man is een klusser'. Vooral die van dat stel uit Heerlen vinden we erg vermakelijk.
De hotelkamer voelt inmiddels  als ons thuis, met  dat verschil dat ik hier niet uitkijk over mijn achtertuintje maar  van 16 hoog  over  half Kowloon en Hongkong Island kijk.

Bij onze favoriete 'buurt-eettent-om-de-hoek', bij de Lip Seng Mansion, bestellen we allebei een bord grilled chicken + garlic and steamed Rice. De man bestelt amandel-melk  en tot zijn grote vreugde blijkt het een beker warme griesmeeldrank te zijn. Als een kind zo blij is hij.

We appen onderwijl met de kinders. Die komen ons om half 10 ophalen bij het hotel. Koen heeft een verrassing geregeld. We weten al een beetje welke, toevallig spraken we onze wens uit om een vaartochtje met een Jonk te maken en laat hij nou net...

Na de kip met griesmeelpap, wandelen we nog wat door onze buurt. Ineens horen we ze: de protesters. Het was al gecommuniceerd, geen nieuws dus eigenlijk, maar toch overvalt het ons, al was het maar omdat we er nu ineens met onze neus bovenop staan.
Er staan kilometerslange dranghekken op de stoep, en daarachter staan kilometerslange rijen studenten met spandoeken. Ze vormen een keten en protesteren heel rustig. Roepen leuzen door megafoons. Het voelt niet bedreigend of grimmig, maar toch keren we maar om.

De meeste mensen gaan trouwens gewoon door met waar ze al mee bezig waren. Wandelaars wandelen van A naar B. Automobilisten hebben er meer last van, omdat straten zijn afgezet.  Ik zie een dame met een boos hoofd achter het stuur. Ze claxonneert luid en aanhoudend: 'Hi Ha Hondelul, Hi Ha Hondelul!'

Rond half tien arriveert het stel en al snel stappen we in een red cab. De taxi-driver is een prachtige, oude Chinees die een mooi gesprek met zijn klanten niet uit de weg gaat. Hij hoort ons op charmante wijze uit. 'Aah, Holland, ik snap niet hoe jullie dat moet die koeien doen, hoor. Elke koe geeft jaarlijks 8000 liter melk. Drinken jullie dat allemaal op?' 'Zo, hij weet meer van mijn eigen land, dan ik. Wist jij dat, dat onze koeien zoveel melk produceren?'

We zijn een beetje te vroeg en drinken koffie en thee bij de Starbucks. Gezien de onrustige zee en de stevige wind, slik ik uit voorzorg alvast een zeeziekpilletje. Beetje truttig misschien, maar wie ooit zeeziek is geweest, snapt mijn voorzorgsmaatregel. Niks ergers dan over de reling te hangen kotsen, terwijl de rest het gezellig heeft.

Als de Jonk aangevaren komt, slaken de man en ik bewonderende kreten. Wat een prachtig gezicht! Echt fantastisch. Die rode zeilen zo mooi verlicht, dat 'gedrongen' donkere, houten ronde zeilschip is zo sierlijk, echt een plaatje uit een oud chinees schilderij!
Alles is weer pico bello georganiseerd. De bemanning helpt elke passagier netjes aan boord. Je krijgt van 2 mannen een arm en ze tillen je zo omhoog en hopla, je staat er al.
Aan boord blijkt het super-gezellig. We krijgen drankjes en heel veel lekkere hapjes. Koen vertelt dat zijn directeur kortgeleden op dezelfde Jonk meevoer samen met een grote groep Hollanders. Hij had vol verwondering hun gedrag bekeken en de volgende dag aan Koen uitleg gevraagd. Waren het nu allemaal gays ofzo, wilde hij weten. Want ze hadden allemaal matrozenpakjes aangehad. En ook nog eens de hele tocht heel hard allemaal liederen - vermoedelijk Andre Hazes e.d. - gezongen. Koen vertelt het ons met een grote, scheve smile. 'Wat een volk zijn we ook.' 'Yeah, totaal niet Nunchi', vind ik.

Op het bovendek laat een groep Engelse jonge mensen zien dat ook zij een bijzonder volkje zijn. De drankjes vloeien er rijkelijk en iedereen staat voluit mee te zingen met alle liedjes die uit de speakers schallen. They know how to party!!
Wij kuieren wat over het dek, zetten - net als iedereen -  feesthoedjes op en kijken onderwijl naar de prachtige verlichte gebouwen op de kades van Kowloon en Hongkong Island.

'Ben je je ervan bewust dat we hier, op de Zuid-Chinese Zee, oud & nieuw vieren', vraagt de man. Op deze, wel heel retorische vraag kan ik niks anders doen dan:  'ja' zeggen. Maar het is ook precies wat ik net dacht en voelde: hoe bijzonder om hier nu zo te staan! Met mijn kinders en mijn man naast me, op een Jonk op Chinese Zuidzee in Hongkong.
De een na de andere boot houdt ondertussen op deze zelfde plek halt, het is echt een verzamelplaats. We blijven allemaal bij elkaar drijven. Grote jachten, andere pleziervaartuigen, nog een Jonk. Van alles voegt zich. Passagiers zwaaien naar elkaar.

Dan begint het grote aftellen op het scherm van een groot gebouw. 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1!! Yeah! Happy New Year!! We kussen en we huggen. Ik app met de familie thuis, die nog 7 uurtjes hebben te gaan, voordat ook zij mogen proosten op 2020 en 2019 mogen wegknallen.

We blijven nog een half uurtje met al die bootjes bij elkaar hangen, zodat we kunnen genieten van de lasershow en het vuurwerk.  Ondanks dat de jaarlijkse vuurwerkshow is gecanceld (vanwege de protesten)  is er toch heel sierlijk vuurwerk te zien dat van de daken 'af spat'.

Dan gaan de bootjes weer allemaal varen. Alle mensen aan boord heffen hun glas,  zwaaien naar anderen en roepen ' Happy New Year, Happy New Year ' naar elkaar over het water. Hoe romantisch wil je het hebben? Als uit een film.

De kapitein koerst hierna snel weer terug naar de steiger. Party is over, mensen.
We worden weer stuk voor stuk van boord 'getild'  en lopen nachtelijk Kowloon in, op zoek naar een taxi. Die vinden we snel.
De taxi-chauffeur moet her en der zijn parcours aanpassen, omdat er nog steeds straten zijn afgezet vanwege de protesten. Desondanks zijn we er snel weer.

In onze buurt bruist het nog behoorlijk. In de kroegje wordt nog druk gefeest. Geen grimmigheid vanwege de protesten te bespeuren.

We bedanken onze kinderen weer voor deze prachtige dag. Koen en Yuan 'taxi-en' nog wat verder naar Jordan. Wij zoeven naar de 16de.
Als ik de gordijnen dicht trek, hoor ik, heel vervreemdend en schrijnend,  rechtsonder de muziek uit de kroeg en links in de verte een jonge, ijle vrouwe stem door een megafoon leuzen roepen over ' Hong Kong, Hong Koooong'. Het is inmiddels bijna 2 uur 's nachts.

Hongkong, het was weer een mooie, enerverende dag. You know how to party! Ondanks onrust in de stad.
De afgelopen dagen hebben me geleerd, dat de protesten steeds meer een geïntegreerd onderdeel van de Hongkonese maatschappij lijken te worden.  Ik ga de speech van  Carrie Lam zo eens lezen.