Het staat haar beeldig. Beeldig, echt. Een beter woord om te beschrijven hoe de konijnenoortjes haar staan, is er niet.
Eerst dacht ik dat er een kind naast mij stond. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een meisje, dacht ik, met twee puntjes op haar hoofd. Maar toen ze een paar stappen naar voren deed om te kijken of de 53 er al aankwam, zag ik dat het een vrouw was. Een jonge vrouw, dat wel. Eind twintig, begin dertig. Maar toch: een vrouw. Met een mutsje met konijnenoortjes op haar hoofd. Parmantig wapperen ze in de wind, die oortjes.
Ze zegt iets in het Pools tegen een andere vrouw in een rode jas. Zo'n jas met een uitwaaierende klokrok en een strakke taille. Het konijnenvrouwtje draagt een beige jas. Een beetje een plompe jas, van materiaal dat eruit ziet als een korte vacht.
De 53 arriveert. Het konijnenmutsje en de rode jas stappen verderop in. Ik ga zitten en kijk uit het raampje naar hoogbouw en kantoorgebouwen. Dan gaan we ondergronds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten