Het is Krokusvakantie en dat betekent kinders in de trein. Kinders met vaders en moeders. Op weg naar de grote stad waar ze leuke dingen gaan doen. Er worden veel gesprekjes gevoerd.
Achter mij steekt de vader met de lage stem weer van wal. 'Kijk', zegt hij, 'zoals je weet heeft alles een andere kant. Een keerzijde. Als er geen keerzijde is, klopt er iets niet. De slappe lach bestaat niet. Denk maar eens na. Je hebt de slappe lach en daar staat tegenover de stijve lach. Heb jij ooit wel eens van de stijve lach gehoord?' 'Nee. Maar pappa. Laatst in de klas hadden we de slappe lach en.... ' Door een voorbijrazende trein hoor ik niet wat ze verder zegt. Als de trein voorbij is, merk ik op dat pappa niet in is gegaan op het verhaal van zijn dochter. Hij heeft alweer een ander onderwerp gevonden. Over het aantal gezichtsspiertjes dat je aanspant als je sjagerijnig kijkt. Dat zijn er heel veel en je kunt maar beter zoals hij kijken, zegt hij. 'Altijd zo'n beetje hetzelfde. Dan krijg je nooit een oud vermoeid hanghoofd.' Het meisje humt. Daarna valt het stil achter mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten