Het begint erop te lijken, we hebben een redelijk normale nacht achter de rug. Dat wil zeggen, ik heb een redelijk normale nacht achter de rug. De man niet. Hij heeft wel geslapen, maar is hartstikke verkouden en koortsig. Heeft zoals hij dat zelf zegt: 'een kop als een spruitje'. Hij voelt zich lamlendig. Gelukkig heeft hij wel enorme zin in een ontbijt, dat lijkt mij een goed teken.
Op de 23ste laaft hij zich zodanig aan het het ontbijt - vers fruit, bruin brood met boter, koffiebroodjes, koffie, sap - dat ik denk dat hij wel weer helemaal opgeknapt is. Als we onze hotelkamer weer ingaan, stort hij echter meteen op de relax-stoel voor het raam en valt als een blok in slaap. Ik trek de gordijnen dicht en leg mijn Hollandse zwarte wufte winterjas over hem heen. Hij mompelt wat liefs en snurkt verder.
De schoonmaakster, Cathy, is in aantocht. Haar werkkar rammelt over de gang. Ik zet het lampje op de gang maar aan waarop staat: 'niet storen'. Als ze bij de buren is, vertel ik haar dat mijn man ziek op bed ligt en dat de kamer niet schoongemaakt hoeft te worden. Ze toont zich oprecht bezorgd, heel lief. We praten even met elkaar en ze zegt dat ze eind van de middag wel weer terug komt. Ik vertrek met mijn boek 'De kracht van Nunchi' van Euny Hong onder de arm naar het zwembad op de 9de. Laat de zieke man maar lekker slapen.
Aan de rand van het zwembad is het heerlijk toeven. Het zonnetje schijnt, het wordt lekker warm. Ik ga op een van de royale ligbedden liggen en lees. De zon prikt behoorlijk, dus ik bedek mijn lelieblanke beentjes maar met een sjaaltje, anders verbrand ik nog.
Na een tijdje word ik wakker door mijn eigen gesnurk. Lekker energiek stel zijn we toch, de man snurkt boven, ik hier bij het zwembad.
Rond half 2 wordt 'ie echt een beetje te prikkerig, die zon en ik ga eens kijken hoe het met de zieke man is. Die ligt inmiddels weer op bed, mijn winterjas over de dekens gedrapeerd. Cathy is toch geweest, er ligt een grote stapel schone handdoeken, er staan extra flesjes water en er staat zelfs een doos met zakdoekjes. Allemaal voor de zieke man. 'Wat een schatje'. 'Ja', zegt de patiënt, 'ze was toch even gekomen en heeft met me gekletst. Ze gaat morgen het bed verschonen, omdat ik ziek ben.'
Hoe lief wil je het hebben?
Als ik na een uurtje even wat boodschappen ga halen, kom ik Cathy tegen op de gang. Blijkbaar bivakkeert ze haar hele werkdag op de 16de. Ik bedank haar voor alle extra zorg en aandacht. Ze vraagt of het al wat beter gaat met de zieke man en ik stel haar gerust.
Eenmaal op straat is het even zoeken geblazen waar de 7-11 is. Ik loop een rondje door de buurt, word natuurlijk weer belaagd door een Indiase kleermaker: 'Madam, need a new dress?' . Ik wimpel hem af door met mijn hoofd te knikken, zo van: 'No!' En weg is hij.
De 7-11 blijkt pal tegenover het hotel te liggen en ik koop appeltjes, gezonde ice-tea (zonder suiker) en wat sandwiches. Zo superhandig, in de 7-11 betaal je gewoon met je OV-kaart. Zouden ze in Nederland ook moeten doen. Dat de NS en GVB c.s. dat met de grote supermarkten doen!
Ik drink in de lobby nog even een kop cappuccino en ook alweer zo lief, krijg daar zonder dat ik erom vraag, na enkele minuten een groot glas water bij. Wat een service toch allemaal.
Daarna maar weer naar de hotelkamer, waar nog steeds stevig wordt gesnurkt. Ik bel met de zoon dat vandaag echt niet lukt vanwege zieke vaders. 'We gaan morgen weer leuke dingen doen, kinders.' Ze zijn bezorgd om hun pappie en sturen hem lieve appjes via WeChat.
Ik trek mijn bikini aan, steek 'De kracht van Nunchi' opnieuw bij me en begeef me weer naar de 9de. Dit keer ga ik niet alleen zonnen maar ook heeeeeerlijk zwemmen. Wat een genot! Een groot lauwwarm verwarmd zwembad, helemaal voor mij alleen! Drie leuke badmeesters voor als er iets met mij mocht gebeuren, maar he, ik ben een echte Hollandse he, ik trek zo even acht banen strak achter mekaar!
Daarna weer verder zonnen, de temperatuur is opgelopen tot 32C. In de halfschaduw lees ik mijn boek bijna uit. Ik houd nog net genoeg leesvoer over voor vanavond, blijf maar op de hotelkamer, bij de zieke man.
Die is op dit moment weer in slaap aan het vallen. Volgens mij slaapt hij vanaf gisteravond tot morgenochtend, het klokje meer dan anderhalf keer rond. Zou het genoeg zijn om de bacillen te killen??
Hongkong, ook al vielen de plannen met de ferry voor vandaag in duigen, ik genoot weer enorm, dit keer van het heerlijke warme zonnetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten