We dommelen net zo'n beetje in, round midnight, als ik ineens vrouwen hoor gillen, mannen hoor schreeuwen. Sirenes. Het klinkt angstwekkend, ik hoor meteen dat het geen gewoon nachtelijk stadsgeluid is. Het is ernstig.
'Hoor je dat, zou er weer een demonstratie zijn? Moet je horen wat een gegil!' De man hoort het niet goed, vermoedelijk doordat hij zo verkouden is. Ik spring uit bed, doe de gordijnen open en kijk naar beneden, van 16 hoog. Op straat is niet zo heel veel bijzonders te zien. Er lopen mensen, er rijden wat auto's, het is niet heel druk.
Het geschreeuw en gegil neemt echter wel toe. Het komt dichterbij. Ik pak mijn phone en google op Hongkong, demonstraties, 24 december 2019. De Hongkong Post meldt dat er nu ruim een half uur flink wordt geknokt in de shopping mall vlakbij en bij het Peninsula Hotel. Ik open de filmpjes. Wat een narigheid, het ziet er zo rot uit! Er wordt geschoten met traangas, er wordt met stokken geslagen op mensen die al op de grond liggen.
Gespannen blijf ik voor het raam zitten turen. Tegen 2 uur neemt het geschreeuw af, geen sirenes meer. Ik doe de gordijnen weer dicht en ga naar bed. Af en toe laait het volgens mij weer op, zo te horen aan het angstige geschreeuw buiten. Ik val na een tijdje toch in slaap.
's Ochtends, in de lounge op de 23ste kijk ik in de Hongkong Post, de papieren krant, die op de leestafel ligt. Zie er foto's van de politie die demonstrerende jonge mensen tegen de grond slaat. Wat een rotgezicht!
Ik app mijn kinders dat het onrustig was in de buurt. Zij hebben de hele nacht de riot-politie, bussen vol bewapende mannen, voorbij zien rijden. Allemaal op weg naar onze wijk. Naar de demonstranten. Ze hopen voor ons dat we toch een beetje hebben geslapen. Ik stel ze gerust, alhoewel het eigenlijk wel weer een kort nachtje was, zo.
Ik ben blij dat de man weer een beetje op de klaver is, alhoewel hij er nog behoorlijk belabberd uit ziet, maar dat vertel ik hem maar niet. 'Kom op, joh, even lekker het zonnetje in, wat wandelen, dat zal je goed doen.'
We kuieren naar de boulevard, de Avenue of Stars. Daar is het heerlijk. De zee spiegelt ons tegemoet en we lopen naar de plek waar het die nacht zo onrustig was. Er is helemaal niks meer van te zien. Er lopen toeristen op weg naar het museum, naar de ferries, naar de shopping mall of richting de boulevard. Zeer vredig allemaal.
Na een paar uurtjes gaan we weer hotel-waarts. De man moet van mij nog even tukken. Hij blaft nog steeds als een ouwe zeehond namelijk. We reserveren nog wel even snel bij een Japans restaurant, we nemen onze kinders mee uit eten deze kerstavond.
Als de man slaapt, ga ik even wat kerst cadeautjes kopen in de buurt. Daarna bikini aan. Naar het zwembad op de 9de. Daar is het weer heerlijk. Zo gek, je hebt echt geen idee dat je zo hoog bent, het voelt alsof je gewoon in een mooie tuin met zwembad op de begane grond bent. Er rommelen zelfs musjes door de struiken en er fladderen vlinders.
Na een half uurtje ben ik niet meer de enige, er komen twee zeer breedgeschouderde mannen vlakbij mij liggen. Ze dragen allebei een klein, superstrak zwembroekje. Ze hebben een getto blaster mee. Dwars door mijn meditatiemuziek hoor ik dat ze vrij hard van die f.ck.ng sportschoolmuziek aan hebben gezet. Midden in hun herrie gaan ze nogal nadrukkelijk liggen zonnebaden.
Ik draai mijn meditatiemuziekje maar wat harder.
Na enige tijd komt zowaar de man ook even, hij voelt zich een stuk beter. Bozig kijkt hij naar de 2 opgepompte mannen naast mij. 'Laat ze lekker, joh, het is toch om je te bescheuren. Echt niet stoer!' Want geloof het of niet, maar inmiddels schalt er musical-muziek uit hun blaster.
Als het zonnetje achter de wolkenkrabbers verdwijnt, gaan we naar boven. Ons omkleden. We gaan uit eten met zijn viertjes. Bij het Japanse restaurant.
We hebben een heel mooie avond. Wat een geluk, zo met je kinderen om tafel te zitten, in Hongkong. Lekker kletsen. Cadeautjes geven.
We maken in de lobby van het hotel een mooie foto van ons viertjes voor de kerstboom. Die stuur ik later op de avond als Kerstkaart naar vrienden en familie.
Nu nog even chillen, slaappilletje maar erbij, want vannacht moet het toch eens lukken om gewoon 7 of 8 uur achtereen te slapen. Morgen gaan we weer mooie dingen doen met zijn viertjes.
Hongkong, het was verschrikkelijk wat er vannacht gebeurde. Echt vreselijk was het. Toch hadden we ondanks dat, weer een mooie dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten